meltem

Bir dönem uçmak ister erkek, kuş gibi kanatlanmak, özgürlüğünü
doyasıya yaşamak...
Uçar, uçar, okyanuslar aşar..
Sonra bir dönem gelir, özgülüğünde boğulduğunu farkeder, esas hapisin
mutlak özgürlük olduğunu, onun uğruna nelerden vazgeçtiğini hatırlarken...
Bitti, der, artık doydum..
Bağlanmak ister, aşık olup, sahiplenmek, daha da önemlisi
sahiplenilmek, düşünülmek, paylaşmak, özgürlükten daha güzel gözükür her
seçenek, hele bir de seviyorsa delicesine.
Evet der, işte bu aradığım...
Üremek ister, doğasını dinlemek, hormonlarını dizginlememek, çoluk
çocuk sahibi olmak, babacım denilmek, kocam, canım, aşkım...
Mutludur, işte bu der, hayatın anlamı...
Sonra başka bir dönem gelir, babacımlar yetmez, büyük aşkların hepsi
biter, kocam, aşkım, canımlar da...
Kaçmak ister, sorumluluklardan, alışkanlıklardan, bazen işinden hatta
kendinden...
Yeter der, bu değildi benim hayal ettiğim...
Güzel tebessümlere takılmaya başlar gözleri, yeni kokulara, genç
tenlere. Yeni hayallere dalmaya başlar benliği, hiçbir yere ait
hissetmediği... Vazgeçtim der, eğer cesursa, çok üzgünüm, bu değil
hayattan beklentim... Bir yeni sayfa daha açar, kısacak hayatında,
özgürlüğün eski tadı olmasa da...
O mu der, yok bu kesin, yine yanıldım, anlamıyor hiçbiri beni... Yaş
ilerler, çizgiler kendini belli eder...
Kırlaşmış saçlarını şevkatle okşayacak bir el, onu deli gibi
arzulayacak genç bir beden, kaygılarını paylaşacak olgun ruh, hiç
büyümeyecek çocuk ruhunu kabullencek anlayışlı karakter arar ama tek
vücutta bulamaz... Nafile der, arayışlarım nafile...
Kabullenir çaresizce, yetinir seçeneklerden biri ya da yeterince
paralıysa birkaçıyla...
Yüreğindeki yalnızlık ateşi sönmez, arayışı hiç ama hiç bitmez, son
pişmanlık fayda etmez
Sıradan bir erkek bu, sukunet nedir bilmez...