buse

Kadınların Aşk ve sevgi algısı üzerine Montaigne' den sonra en güzel yazı wink ifade simgesi... Amerikalı antropolog Prof. Dr. Helen Fisher, on beş yıl boyunca altmış iki ülkede yaptığı araştırmayı sonuçlandırmış. Araştırma ise kadının aşkının ne kadar sürdüğü üzerine.

Sunday Times’ta yer alan habere göre, kadının erkeğe duyduğu aşk en fazla dört yıl sürüyor. Kadının aşık olmasını sağlayan beyin kimyasalları üç yıl içinde tükeniyor. Dördüncü yılda ise kadın yeni bir aşk bulmak üzere çevresine bakınmaya başlıyor. Yani bu şu anlama geliyor: Kadın üç senenin sonunda yeni bir aşkı bulana kadar kendisini garantiye almak için eskiyen erkeği yedekte tutuyor. Kültürel, sosyal ve ekonomik koşullar evliliği yapay olarak uzatsa da, genetik koşullar bu duruma “ı-ıh” diyor. Ve gizli ya da açık arayışlar başlıyor.

Bizden başka hiçbir memelinin aşkı bu kadar sürmüyor.

Helen Fisher’a göre kadın, dört yıl içinde erkeğe duyduğu aşkı imha edecek genetik programa sahip. Çünkü kadınlar içgüdüsel olarak farklı erkeklerden doğacak çocuklarda yetenek çeşitliliği olacağını biliyor ve bu genetik program, kadının, doğacak çocuklarının babası olarak tek kişiye saplanmasını engelliyor. Doğa çeşitliliği seviyor, ne diyelim!

Yani kadınla erkek arasındaki aşk ilişkisine ekonomik, sosyal ve kültürel boyutlar girmediği ve de aşk sevgiye dönüşmediği taktirde, aşkın doğal, kimyasal ve içgüdüsel ömrü kadın açısından üç yılda sona eriyor. Ve memeliler grubundan olan insan türünün dişisi yumurtasını dölleyeceği yeni bir erkek arayışına giriyor. Böylece doğanın çeşitlilik yasası işlemiş oluyor.

Antropolojik olarak kadını “seri monogamist” olarak tanımlayan Fisher, erkeğin de poligam olduğunu söylüyor. Yani kadın, aşkı sürdüğü sürece partnerine sadık, erkek ise fırsat bulduğu anda partnerini aldatmaya hazır. Cinselliği, sadece üreme ve nesli devam ettirme içgüdüsü olarak değerlendirdiğimizde bu farkın nedenini anlamak kolay oluyor.