buse

Merhaba arkadaşlar ben Azeriyim size kendi hikayemi anlatmak istedim.Küçüklüyümden hep okulu düşündüm hayallerim vardı çünki onlari gerçekleştirmekti tek amacım. Arkadaşlarımın hayatında zaman zaman sevgigileri olurdu bazen anlamsız gelirdi bana tüm bunlar acelesi yoktu çünki..nasıl olsa bende bi gün sevicem ve şimdilik buna gerek yok diye düşünürdüm bu yüzden birazcık souk duygusuz oldugumu dusunurlerdi. Bilmiyorum belkide oyleydi...Ama ben daha duygusal oldugumu saniyodum..Her kesin bi hikayesi vardir mutlaka ama nasil anlaticagini bilemez. Unversitetde okurken arkadaslarla tanismam hic de zor olmamisdi aslinda pek konuskan deyildim ama buna ragmen ilk gunden herkesin ismini oyenmistim ama onunda. Hic fark etmiyordum o zamanlar onu cok utanqacdi ve sınıf baskanıydı. Bi gun ders baslamamışti ve kizlarla sohbet ediyoduk sesden kimse kimseyi duyamiyodu bi sinifta 86 oyrenci olunca bu qayet normal geliyor bi an kafami kaldırdıgimda birinin bana sürekli baktığını gördüm. Dikkatimi çekmeye başlamıştı o günden çok ayakalamıştım onun bakışlarını üzerimde....daha unverstenin ilk sömestrinden başalmıştı bu. Neden bilmiyorum ama artık alışmıştım bana bakmasına sürekli bende bakıyordum bana bakıp bakmıyormu diye bazen bakmadığı zamanlarda qarip olyurdum bana kızdığını ve ya bi problemi oldugunu düşünüyordum zamanla alışmıştım ona. Onun hoslanip hoslanmadığından tam emin olamiyordum ama ben ona baglaniyordum qaliba..Hep geldiyimde gozlerim onu ariyordu. Cok sakindi utanqaçtı yurusu hala aklımda bana baktigi zaman sanki bi seyler soylemek ister gibiydi ama soyleyemiyordu...Tam 4 yil sürdü bu boyle 4 yil bakti izledi her sinavimda gelirdi oturup cikmami beklerdi arkadaslarimla konusurdu ama hic bi zaman ne hoslandigini ne sevdiyini soyleyemezdi...cok kizardim bazen bu kadar utanqaç olmasina...Birileriyle konussam hep yuzu duserdi hiss ederdim bunu kizgin kizgin bakardı. Oyle cok istemistimki bana bi seyler soylemesini konusmasini...Tam 4 yil soylemesini bekledim kim sevdiyse hayir dedim umudum vardi cunki soyleyeceyine inaniyordum cunki...Kalpten istenen şey olur diyorlar ama olmadi...Gozlerini cok seviyodum onun öyle bi bakardiki sanki hiç bi şey bana zor gelmezdi her bi şeyi yapa bileceyimi sanirdim güç verirdi bana...İyi biriydi o en azindan belki sinifta 28 erkek vardi ama hepsinden farkliydi o...Bi gun universiteyle bagli bi senet isim vardi onu hall etmek icin kuzenim gelmisdi yakisikli oldugu icin kizlar cok bakiyordu bize neyse sohbet etdik birazcik sonra cikarken unversiteden telefonumu aldi kendisinin şarji bitmisdi o yuzden arkadasini benim telefonumda ariyacakti o sirada nisanlisiyla arasi bozulmustu onla konus telefonlarimi acmiyor dedi bende olur dedim oda gulerek sarildi bana donduyumde onun bana baktigini gordum yanlış anladığını o an hiss etdim içimde oyle bi hiss vardiki dogru zaten onu kazanmamistim ama bilmiyorum neden sanki benim içimde yaratdigim onu benden aldi sanki..Unversite bitiyordu artik mezun oluyorduk o askere gitti bi daha goremedim onu. Bu gun universiteye gitdim onu gordum ayni kalmis hic deyismemis...çaçirdi beni gorunce tabi ben deyismistim birazcik gorunus olaraq yaklasmak istedi soyliycekti ama ben dondum ve gittim cunki artik soylese bile anlami olmazdi....ben baskasini seviyorum cunki daha yeni ama mutluyum en azindan bunu biliyorum sevdiyim kisi beni cok seviyor deyer veriyor ve surekli yanimda oldugunu duya biliyorum onunla kendimi yalniz hss etmiyorum ve evlenmeyi dusunuyoruz her kese nasip olur insallah