buse

Yalançı gülüşlerimden ayrılarken
çevrilib bu son 1 ilde
yaşadıqlarıma baxdım.
Boşluğu hiss etdim. Eslinde
boşluq her gün var, mense onu
duymağın qorxusundan qışqıra-
qışqıra danışırdım ki, eşitmeyim.
Hefte içi her gün eladır. Boş
vaxtım olmur, dostlar, eylence,
maraqlı söhbetler..
Axşam eve yorğun gelmek,
başımı yastığa qoyduğum an
yuxuya gedirem. Soruş ki bes
hefte sonları?..
Yuxunu hesretle gözleyirem,
arzulayıram, lakin gelmez..
Boşluq sıxar meni iki divar tek,
ezilerem qaranlıqda. Sense
yoxsan..
Hansısa küçelerde siqaretini
tüstülederek gedirsen. Hara
getdiyini heç özün de
bilmirsen...
Düzü, heç men de hara
getdiyimi bilmirem. İkili yaşamla,
gülüb-ağlamaqla,
bu yaşda heç olmayacaq qeder
olan problem ve sıxıntılarla hara
gedirem gören?
Heç tanımadıqlarımın da yükü
ağır gelir artıq.
Bir de dinlemeyeceyem heç
kesin derdini.. Belke yüküm
azala çiyinlerimden...
Başımı qatmaqdan el çekib
heyatıma baxmaq istemirem..
Qapağı xoşbextlik olan,
lakin içi monoloqlardan teşkil
olunmuş bir kitaba benzeyir
heyatım.
Özüm özüme nağıl danışım, ne
qeder? Uda bileceyemmi
boğazımda ilişib qalan hıçqırığı?
Reallaşdıra bileceyemmi xeyalını
qurduğum arzuları?
Heç olmasa bu defe alınacaqmı
istediyim kimi?
Bu defe keçdi,
bextinizi bir daha sınayın.
Yüz emosiyadan birce anda
seçdiyim o xırda gülüş üçün
darıxıram. Baxışların üçün
darıxıram,
ya da kobud sesin... Men
yaşadıqlarım üçün darıxıram,
yaşaya bilmediklerim üçün.
Bütün derdimi birce ürek
çırpınışıyla unutmağım üçün
darıxıram.
Herden xeyallar da üreyi ele
berk-berk döyür. Herden bir
xatire..
Bir de o xoşbextlik gören
gelermi? Men senin üçün
darıxıram..
ve Neticem : Sensiz heyat heç
nedir...