Dört yaşındaki Emre ile iki yaşındaki Hakan oyun oynuyor. Birden Hakan abisindeki arabayı istiyor. Önce çekiştirme başlıyor, sonra daha hızlı çekiştiriyor. Abisi arabayı vermiyor, yaygara başlıyor. Anneleri ne olduğunu anlamadan odaya giriyor. Emre'ye küçük kardeşine oyuncağı vermesini söylüyor. Sen büyüksün, o küçük...

İki yaşından sonra çocuk yavaş yavaş annesinden ayrılmaya başlar. Artık kucakta taşınamaz, meme ememez, altını kirletmez... Her konuda annesine bağlı değildir. Kendi başına yürüyebilir, koşabilir, tuvaletini dahi tutabilir. Bu tür şeyler çocuğunuzun kendini bir birey olarak görmesini sağlar. İki yaşından itibaren 'ben, bana, benim' kelimeleri en çok kullandığı kelimeler olur. Sadece kendisine ait olan şeylere değil, ulaştığı her şeye 'benim' demeye başlar.

Uzman Klinik Psikolog Çiğdem BİLGEN bu durumu şöyle açıklıyor: "Nesneleri kontrol, çevreyi kontrol, tuvaletini kontrol gibi konular çocuğa bir yandan güç kazandırırken, bir yandan da kaybetme kaygısını yükler. Oyuncak arabasını oyun arkadaşıyla paylaşması söylendiğinde çocuk, arabayı verdiğinde geri alıp alamayacağını bile bilmemektedir. Dolayısıyla, arabası üzerindeki kontrolünü ve sahiplik duygusunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıyadır. Doğal olarak tepkisi 'hayır' olacaktır. Çocuğun paylaşmaya karşı verdiği bu kaygılı ve öfkeli tepki bir yetişkine anlamsız görünebilir; ancak bu tepkinin, çocuğun doğal gelişimsel dönemine ait doğal bir tepki olduğunu hatırlamakta fayda vardır."

Kısacası paylaşmama bu dönemin özelliklerindendir. Bu durum hayatı boyunca paylaşımcı biri olmayacak anlamına gelmiyor. Unutmayın ki çocuklar genellikle 4 yaşından itibaren paylaşmaya başlarlar.

Genelde anne-babalar çocuğunun kardeşi ya da arkadaşlarıyla eşyalarını paylaşması konusunda zorlarlar. Oyuncağını elinden zorla almak, 'akşam seni babana şikâyet edeceğim' diye tehdit etmek ve de ceza vermek çocuğun paylaşmaya karşı öfkesini arttırır. Bu tür ifadeler sonucunda çocuğunuz oyuncağını tamamen kaybettiğini düşünür. Bu yolla çocuğunuz paylaşmayı öğrenmez.

Çocuğunuza paylaşmayı öğretirken paylaştığı nesnede hala her şeyin kendisinin kontrolü altında olduğunu, o nesneye hala kendisinin sahip olduğunu hissettirin. Mesela çocuğunuza "Şimdi birlikte boya yapacağız. Hangi renk boya kalemlerini arkadaşına vermek istersin?" diye sorun. Bu ifade ile çocuğunuz boya kalemleri üzerinde hala kontrolü olduğunu hisseder. Çocuğunuz seçim yapar ve hangi renk boya kalemini arkadaşına vereceğine karar verir.

Bazı anne-babalar da var ki paylaşmamayı tembihliyorlar. Çocuğunun beslenme çantasını hazırlarken 'Sakın arkadaşlarına verme, kendin ye!' ya da çantasını hazırlarken 'Kalemlerini kimseye verme!' diye tembihliyor.

• Siz ne kadar paylaşımcı olursanız çocuğunuz da o kadar paylaşımcı olur.

• Çocuğunuzla oyun oynayın. Oynadığınız oyun içerisinde paylaşım teması barındırsın. Mesela, çocuğunuzla oyuncaklarını dönüşümlü oynayın, oyuncaklarına bir şeyler paylaştırdığında eşit paylaştırın.

• Çocuğunuzun elindeki oyuncağı isteyin. Birkaç dakika oyuncakla ilgilenip çocuğunuza geri verin. Böylece verdiği şeyi geri alabileceğini öğrenir.

• Bir paylaşım kutusu yapın. Bu kutuya çocuğunuzun paylaşmak istediği oyuncakları koyun. Kardeşi ya da arkadaşı bir oyuncak istediğinde o kutudan oyuncaklar verebileceğini anlatın. Çocuğunuzun paylaşmak istemediği oyuncaklar olduğunda anlayışla karşılayın. Çocuğunuzun mutlaka kendine ait bir özeli olsun.

• Bütün bunlar işe yaramadıysa süre paylaşımı kuralı koyun. Paylaşmanın çok gerekli olduğu durumlarda çocuklara süre paylaşım kuralı koyun. Bir oyuncakla oynaması için bir süre belirleyin. O süre bitince oyuncakları değiştirin. Tabii bunu anlaması için çocuğunuzun en az 3-4 yaşında olması gerekir.