5 yaşındaki Sam’in filmin başında söylediği ilk söz. Açlığın her türlüsü- cinsel, duygusal, özgürlük ve güvenliğe duyulan çelişkili ve umutsuz özlem- festivallerin bol ödüllü yönetmeni Jacques Audiard’ın kuvvetli melodramındaki karakterlerin hepsini zorluyor.

Matthias Schoenaerts : “İnsan olmak böyle bir şey, tıpkı Ali gibi hem kırılgan ve hassas hem de acımasız ve vahşi olabiliyoruz.”



Filmin Öyküsü
Ali (Matthias Schoenaerts) neredeyse hiç tanımadığı, beş yaşındaki oğlu Sam (Armand Verdure) ile başbaşa kalmıştır. Ne evi, ne parası, ne de arkadaşı vardır ve çareyi Güney Fransa’da Antibes’da yaşayan kızkardeşi Anna’nın yanına sığınmakta bulur. Herşey bir anda doğru yola girmiş gibidir. Anna onların garajında kalmasına izin verirken Sam’i de adeta koruması altına alır.

Ali ise heybetli fiziği ve gücü sayesinde bir gece kulübünde fedai olarak işe başlar. Bir gece, kulüpte çıkan kavga sonucunda yardımına yetiştiği Stéphanie’yle (Marion Cotillard) tanışır. Oldukça çekici ve güzel ama aynı zamanda araya mesafe koyan tavrıyla Stéphanie, Ali’nin ulaşamayacağı biri gibi gözükse de Ali samimi bir tavırla telefon numarasını ona vermekten çekinmez.

Ne var ki Stéphanie, bir gün gerçekten de Ali’yi arar. Ancak ikili bu sefer çok farklı koşullarda karşılaşmışlardır. Bir su parkında katil balina eğitmeni olarak çalışan Stéphanie, trajik bir şekilde biten bir performansın ardından iki bacağını da kaybetmiş ve tekerlekli sandalyeye mahkum olarak yaşamaya başlamış, tüm büyüleyiciliğini de kaybetmiştir.

Ona acıyan gözlerle bakmayan Ali’nin samimi ve sözünü sakınmayan tavırları artık Stéphanie için bir nevi cankurtaran işlevi görecektir. Diğer yandan Stéphanie’nin gösterdiği sert direnç ve kararlılık da Ali’nin hayata bakışını değiştirecektir. Stéphanie’nin tekrar hayata dönmesiyle birlikte ikili; hem kesişen hem de ayrılan kavşaklarda gücün, güzelliğin, gençliğin, kanın metalaştığı ama dürüstlüğün, hakikatin, sadakatin, aşkın alınıp satılmadığı ve cesaretin çok farklı şekillerde tanımlandığı bir dünyada birlikte yol almaya başlarlar.


Yönetmen ve Senaristin Görüşleri
Craig Davidson’ın sürükleyici öykü derlemesi ‘Rust and Bone’da bireylerin hayat ve kaderleri dram ve tesadüflerin katkısıyla şiddeti artırılıp oldukça abartılı bir hal almaktadır. Aynı zamanda bu öyküler; kavga ve mücadelenin, bireyin fiziksel benliğini bulması ve kaderinden kaçmasının bir yolu olarak sunulduğu, oldukça haşin bir modern dünyayı da tasvir edilmektedir.

Filmdeki iki karakterimiz Ali ve Stéphanie aslen bu kısa öykülerde yer almıyordu. Craig Davidson’ın öykülerinden çıkardığımız fikirleri bir başlangıç noktası olarak görüp bunları yeni bir hikaye haline getirdik. Davidson’ın öyküleri aslen geçtiği zaman açısından bu projenin çok öncesine aitmiş gibi gözüküyor. Ancak hikayemizin gücü ve acımasızlığı; dramı - ve hatta melodramı – kullanma, karakterlerimizi büyütme arzularımızın hepsi kaynaklarını bu öykülerden almaktadır.

Uyarlamaya başladığımız andan itibaren, görsel tercihlerde ‘dışavurumcu’ olarak adlandırdığımız bir tarz yaratmaya odaklandık. Melodram boyutunu artırmak için sade, katı, acımasız ve birbiriyle çarpışan imgelerin gücünü yakalamak istedik. Aklımızda olan şey ise Büyük Bunalım döneminin bir çeşit yansımasıydı. Kasaba panayırlarında gösterilen eski amatör filmleri ve onların gerçeküstü görselliklerindeki karanlık gerçekçiliği hep aklımızda tuttuk.

Senaryo üzerinde çalışırken, bu tip bir estetik yapıyı kendimize rehber edindik. Acımadan yoksun bir tarz olsa da filmin asıl kahramanı olan aşk hikayesini de muhafaza ediyordu ve dünyayı kafası karışık bir çocuğun gözlerinden aktarıyordu. Ekonomik felaketler yüzünden giderek zorlu bir hale gelmiş bir dünyada karakterlerimizin asaletini vurgularken Ali ve Stéphanie’nin içinde bulundukları zorlu koşulları aşmak için gösterdikleri inatçı çabalarına da saygı duyuyor.

Jacques Audiard ve Thomas Bidegain

PRODÜKSİYON NOTLARI

Rust and Bone’un ana karakterleri Stéphanie ve Ali’nin geçirdiği değişime benzer biçimde; filmin yönetmeni ve başrol oyuncuları da – her zaman kolay ve öngörülebilir olmayan – bir keşif sürecini birlikte geçirdiler.

Bacaklarını kaybeden bir katil balina eğitmenini canlandıran Marion Cotillard; “Senaryoyu okuduğum anda, Stéphanie’yi çok sevdim, ama doğruyu söylemem gerekirse onu pek de anlamadım” diyor ve ekliyor, “Bu durumu Jacques’a itiraf etmem pek de kolay olmadı. Ama o da benim gibi düşündüğünü söyledi. Bana, ‘Onun kim olduğunu bilmiyorum. Bu yola ikimiz birlikte çıkıp onun ete kemiğe bürünmesini sağlayacağız.’ dedi. Bu benim için çok heyecan vericiydi. Ama bu sürecin sonunda bile Stéphanie hala gizemini koruyan bir karakterdi.”

Giriştikleri bu belirsiz sulara balıklama dalma işlemi, aslında Rust and Bone’un her açıdan şekillenmesini de sağladı. Yönetmen Jacques Audiard; filmin yazım, çekim, montaj ve müzik aşamalarında ve oyuncuların performanslarında doğal bir gerçekçilikle - tam zıttında yer alan - melodram, gerçeküstü tasvir ve abartılı bir deneyim hissini bir araya getirmek istediklerini söylüyor. Bu yüzden de Audiard; Cotillard’ın, Stéphanie’nin yaşadığı travmayı canlandırmak konusundaki tereddütünü bir avantaj olarak gördü. “Jacques bana, filmin hikayesinin bu olduğunu söyledi. ‘Bir kız var, birden kendisini bacaklarını kaybetmiş olarak buluyor. Bu Stéphanie için yeni bir şey, bunun senin için de taze bir deneyim olması bizim için daha iyi.’ ”

Aşk Hikayesini Yeniden Tasarlamak

Rust and Bone kaynak aldığı malzemeyi tamamen yeniden tasarlayarak yolculuğuna başlamış bir film. Audiard, Craig Davidson’ın aynı adlı kısa öykü derlemesini muazzam bir keyif alarak okuduğunu belirtiyor ve ekliyor; “Davidson bir kriz yazarı. Sallantıdaki bir modern dünyayı betimliyor, karakterleri de toplumun dışında kalmış sınırlarda yaşayan figürler. Tutsak olma üzerine pek de aydınlık olmayan ve erkeklerin dünyasını aktaran Yeraltı Peygamberi’nden sonra Thomas Bidegain (ortak senarist) ve ben onun karşıtında duran bir filmle devam etmek istedik. Bir kadın ve bir erkeğe odaklanan son derece aydınlık bir aşk hikayesiydi istediğimiz. Ancak aynı zamanda direkt ele almadan günümüzdeki kaos ve barbarlığı da keşfe çıkmak istiyorduk. Bu zıtlıklar bizi çok etkiledi, ama Craig Davidson’ın kitabında bir aşk hikayesi yoktu, o yüzden biz de onu uydurduk.”

Ne var ki, bu hikayede aşka girmeden önce acıyı izliyoruz.

Ali ve Stéphanie aslen birbirlerinin hayata geri dönmesini sağlarken vahşet ve yaralı duyguların olduğu bir dünyaya doğru yelken açıyor. Audiard da oyuncularıyla, bu ilişkiyi güçlü bir uyumla canlandırabilmeleri için birlikte çalıştı.

Oyuncu Matthias Schoenaerts, Audiard’ın sürekli ‘yaratılan anlarda, hayatı’ aradığını söylüyor ve ekliyor; “Yazdığı şeyi çekmekten çok, yazdıklarını hayatın nasıl değiştirebileceğinin arayışı içindeydi. Ali her zaman sempati besleyebileceğiniz bir karakter değil, oyuncu onunla direkt özdeşleşemez ama samimiyeti ve basitliğinde gerçekten çekici olan bir şeyler de var. Ali’yi canlandırma yolunda daha karanlık ve sert yolları bulmak için provalar yaptık ve doğaçlamaya gittik. Sonucta onun içindeki neredeyse çocuksu izleri keşfettik. Bu da, birden karakteri bizim için daha gerçek kıldı ve Stéphanie gibi birisinin onu sevebileceğine inandırdı. O çocuksu enerji, Ali’nin içine adeta hayatı aşıladı. Bu olmasaydı elimizde; sosyal, kendisinin ve ne tür sorunların içinde olduğunu fark eden ve bu konuda karamsar bir karakter kalacaktı ve bunu istemiyorduk. Ali tamamen duygusuz bir noktadan aşka teslim olma haline geçerken, aynı zamanda çocuğunu sevmeyi de öğreniyor. Audiard karakterlerini, derinliği olan ve çok katmanlı bir şekle sokmayı iyi biliyor. Tam bir oyuncu yönetmeni. Oyuncularla birlikte işbirliği içinde çalışıp o gölgeleri ortaya çıkarmayı başarıyor.

Cotillard da bu konuda hemfikir; “Harika yönetmenlerle çalıştım. Ama Jacques’da onun öyküsüne ve karakterlerine olan sevgisini hissedebiliyorsunuz. Bu çok çok güçlü ve ilham verici. Audiard adeta bir şair.”

Gerçekçilik ve Karşıtları

Audiard ve onunla Yeraltı Peygamberi ile Kalbim Bir An Durdu’da birlikte çalışan görüntü yönetmeni Stéphane Fontaine; yoğun bir şekilde büyük perakende satış alanları, popüler mekanlar, isimsiz disko ve turistik katil balina şovu gibi ticari mekanları canlandırırken bir yandan da Stéphanie’nin vücudunda, sekste ve yakın dövüşte özgürleştirici bir etki yaratan güneş ve deniz hissini yakalamak istediler. Sert bir toplumsal gerçekçiliğin rüya gibi bir görselliğe kaydığı bu tercihi Audiard şöyle açıklıyor. “İmgelerin gücünün bu tutku tablosunu, aşırı durumlar ve aşırı duyguları bir araya getirmesi fikrine kafayı takmıştık. Acımasız ve karşıt bir estetik bulmak istedik. Yeni dışavurumculuk, Tod Browning’in Freaks’i, Lon Chaney’nin filmleri, Büyük Bunalım döneminin sirk ve panayır filmleri ve bunların, gerçekçiliğin karanlığını yücelten sıradışılığı üzerine kafa yorduk. Korkunç hikayeleri ve oğlunun karnı doysun diye hırsızlık yapan bir adamın tutuklanmasıyla başlayan Charles Laughton’ın Caniler Avcısı’nı (Night of the Hunter, 1955) konuştuk. Bu filmler melodram mıdır yoksa dışavurumcu mu? Bunun net bir tanımlaması yok.” Tıpkı Fontaine gibi filmde çalışan pek çok önemli ekip üyesi – yapımcılar, kurgu editörü, besteci, sanat yönetmeni, oyuncu sorumlusu, prodüksiyon tasarımcıları – uzun zamandan beri Audiard’la beraber işbirliği içindeler.

Fiziksel Zorlamalar

Oyuncular, Cotillard ve Schoenaerts, rollerine daha hakim olmak adına zorlu fiziksel aşamalardan geçtiler. Cotillard, bacakları kesilmiş kişilerle ilgili araştırma yaptı ve onların görüntülerini izledi, ancak daha çok Audiard’ın ona verdiği komutlara göre hareket ettiğini de söylüyor. “Bazen Stéphanie’nin bir tarafı, içinde bulunduğu durumu reddediyor. O yüzden de bazen ayağa kalkmaya çalışıyor ve bacaklarının olmadığını unuttuğu için düşüyor. Bu detayı film esnasında görmüyorsunuz ama benim rolü daha iyi kavramamı da sağladı.” Cotillard’ın sakat olma durumları elbette teknik olarak görsel efekt aracılığıyla halledildi. “Teknik ekip olağanüstü bir iş çıkarmasına rağmen, işin o kısmı hiç ilginç değil. Asıl önemli olan şeyler beden, kemik ile cinsellik ve vahşetin bedene gelmesiydi.

Schoenaerts ise kickbox dövüşleri için yoğun bir eğitimden geçti, ancak bilindik kahramanın kusursuz fiziğini de hedeflemedi. “Her gün antrenman yaptım, Taş Kafa’dan (Rundskop) sonra yine kilo almam gerekti. Jacques’ın Ali’nin fiziksel özelliğiyle ilgili çok belirli bir fikri vardı. Güçlü olmalıydı, ama eğitimli olmamalıydı. Yıllarca boks yapmış, bıraktıktan sonra da kilo almış, göbeği olan birisiydi. Onun zinde ve idmanlı gözükmesini istemiyorduk, hatta biraz sağlıksız gözükmeliydi. Bu adam doğru beslenen ve düzenli olarak spor yapan birisi değil, o yüzden de görüntüsü bunu açığa çıkarmalıydı.

Schoenaerts karakterinin çıplak elle dövüşmesi hakkında ise şunları söylüyor. “Hiçbir şeyiniz olmadığında, elinizde ne kalır? Elbette vücudunuz. O da bu yüzden dövüşüyor. Bir şekilde acıya da ihtiyacı var. Dövüşler acı veriyor ama algılarını da açıyor. Duygusal yönden bir şey hissetme yetisini kaybetmiş, ama bu dövüşler onu hayata geri getiriyor. İşte o zaman bir bedeni olduğunu hissediyor. Vurduğu ya da darbe aldığı zaman bir şeyler oluyor. Ve elbette sonra da Stéphanie onun kalbini tekrar açmasını sağlıyor.

Yatakta

Audiard, karakterlerin arasındaki cinsel kimyanın Stéphanie’nin maluliyetinin ötesine geçtiğini söylüyor. “Kişisel olarak durumun içinde bulunduğu erotik durumu çabucak kavradım. Şöyle açıklayayım: kurmaca filmlerin karşılaştığı iki büyük sorun vardır ve bu iki alanda yetersiz kalırlar. İlki ölüme yol açan şiddettir. Çünkü oyuncuyu bizzat öldürmeyeceklerini bilirsiniz. Bir diğeri ise seks. O iç çekişlerin, zevklerin yalan olduğunu bilirsiniz. Zaten filme çekme anı da çok garip oluyor. Uzun bir süre boyunca aşkın bu fiziksel boyutunun temsilindeki sorunla ilgili düşündüm. Bu hikaye cinsel ilişkinin temsilindeki problemi görmezden gelmeme olanak veriyor. Ali, Stéphanie’yi sırtına aldığında tek önemli şey seks oluyor. O yüzden yatağa girdiklerinde yüzlerine odaklanmama ve yüzlerindeki ifadelere inanmama gerek kalmıyor. O anda kadının asıl mahremiyeti sakatlığıyla ilgili oluyor. Yani normalden daha da çıplak olarak düşünebiliriz. Schoenaerts ise sahnelerle ilgili şunu belirtiyor; “Elbette bacakları olmadığını unutuyorum. Ali unutuyor, o yüzden ben de unutuyorum.”

Prenses ve Dövüşçü

Audiard, “Stéphanie’yi oynayabilecek başka kimseyi düşünemezdim, tıpkı Kaldırım Serçesi’nde Piaf’ı oynayacak başka kimseyi hayal edemediğim gibi” diyor ve ekliyor, “Onun oyunculuğunda erkeksi bir otorite var. Ancak aynı zamanda resmen cinsellik saçıyor. Tamamıyla baştan çıkarıcı bir hali var. Onun dışında elbette çok ünlü birisi olduğunu da unutmuyorum. Bu kurmaca öyküye onun ününü ekleyin. Bacaklarının kesilmesi sinemasal bir geleneğin parçası adeta. Ünlü bir oyuncunun bu rolü oynadığını biliyoruz. O yükseklerdeyken düşmüş bir prenses”

Audiard, Schoenaerts’la ise Taş Kafa’yı gördüğü anda hemen tanışmak istediini söylüyor. “Hazırlanmak için çok kısa bir süremiz vardı. Marion sakatlık ve katil balinalarla ilgili hazırlığa odaklanmıştı. Matthias ise dövüşmeye. Marion için karakterin dönüşümü zordu ama anlaşılabilirdi, iyileşme yolunda birisi olacaktı. Matthias’la ise karakterinin üzerinde biraz daha çalışmamız gerekiyordu. Senaryoda Ali, kaba ve bayağı biriydi. Ama çok da aşırıya kaçılmamalıydı ki Stéphanie’nin ilgisini çekebilsin. Baştan çıkarma ve sonrasında da aşkı sağlayacak bir temel gerekiyordu.”

Ali’nin finalde boks maçındaki başarısı ve hemen yanında duran Sam ile Stéphanie’ye ek olarak Ali’nin parçalanmış ellerinin acısının daha katlanabilir seviyeye ulaştığını anlatan üst ses eşliğinde biten filmin ardından Schoenaerts şu yorumu yapıyor. “Bir buçuk saat içinde bu iki insanın ne olduğunu ve başlarından geçenleri gördük. Ama hala altından kalkmaları gereken şeyler var. Bu bitmiş değil. Acıları hala var. Çocuğu hala büyütmeleri gerek. Stéphanie sakatlığıyla baş etmek zorunda. Ama bunları paylaşabilir, birbirlerine destek olabilirler. Kesinlikle bu iyi bir son, ama tam anlamıyla klasik bir mutlu son da demezdim.”

Audiard’ın kafasında ise başından böyle bir kaza geçmeseydi, Stéphanie’nin nasıl biri olacağı sorusu var. “Muhtemelen bir şekilde kibirli ve birisini gerçekten sevmekten yoksun bir prenses olmaya devam ederdi. Maluliyeti sayesinde ve Ali’nin ona hiçbir zaman acıyan gözlerle bakmaması sebebiyle bunu aşmak için güç buluyor ve belki de asla tadamayacağı deneyimleri yaşıyor.”

Cotillard’a gore ise karakterinin kaybı tam bir ilham kaynağı. “Elinde hiçbir şey kalmadığında; sadece sen, ruhun ve içinde – en derininde – olanlarla başbaşa kalıyorsun. Bunlarla yüzleşebilecek misin, yoksa yüzleşmekten korkacak mısın? Biz çıplaklığa teslim olmuş iki çıplak ruhun birleşmesini izliyoruz. Bu hikayenin ve bu insanların güzelliği de burada saklı.”

Perdede İzlemek: Yazar Craig Davidson’ın Rust and Bone’la İlgili Görüşleri:

Craig Davidson’ın; kısa öykülerini Jacques Audiard’ın farklı bir hikayeye dönüştürmesi üzerine kaleme aldığı Perdede İzlemek makalesinden bir alıntı.

Her şey bir film yönetmeninin şapkasına bir bardak su dökmemle başladı.
Harika bir şapkaydı. Yumuşak dokulu olanlardan. Yönetmen Fransızdı ve adı Jacques Audiard’dı. Bu şapka onun imajının bir parçasıymış. Havalı bir Paris kafesi olan La Rotonde’da; Audiard, Fransız editörüm Francis Geffard ve yabancı, sakar bir palyaço – ya da Fransızların deyimiyle le bozo – konumunda ben, oturuyorduk.

Audiard öykü derlemem Rust and Bone’u okumuş ve film haklarını almak istemiş, ben de izin vermiştim. Özellikle iki hikayeye odaklanmıştı. İlki; bir zamanlar gelecek vaat eden amatör bir boksörken hayatı onu yeraltındaki çıplak elli dövüşlere yöneltmiş bir adamı anlatan “27 Bones;” diğeri ise incinmiş bir katil balina tarafından bacakları kopartılmış bir eğitmenin hikayesini anlatan “Rocket Ride”dı.

Jacques’ın istediği bu iki öyküyü bir araya getirmek ve ana karakterleri fiziksel zayıflıklarını - Boksörün kırılgan ve zayıf elleri vardı, eğitmenin ise bacakları yoktu.- birbiriyle bağlayıp sonrasında yaşadıklarını açığa çıkaracak şekilde hizaya sokmaktı.
Bu bağlantıyı, açık konuşmam gerekirse, yazarken fark etmemiştim. Benim aklıma bile gelmeyen bir bağlantıyı bulduğu için çok heyecanlanmıştım.

Ama ne yazık ki, Fransızca konusundaki yetersizliğim ve Audiard’ın biraz daha iyi durumdaki İngilizce’si sebebiyle bu karmaşık ve duygusal savaşla ilgili tartışmamız çok zor olmuştu. Çoğunlukla Francis ve Jacques konuştu. Bense biraz hızlıca biramı içip nazik gözükmeye çalıştım. Sonra da Jacques’ın maden suyunu zarif şapkasının üstüne döktüm ve toplantı da bitti. Tıpkı her toplantıda bir tarafın kendisini rezil etmesiyle bittiği gibi.

Yine de kitabın haklarını aldı. Telif ücreti de her ücret gibi tarafımdan gayet iyi bir şekilde harcandı. Daha fazlasını da beklemiyordum. Elbette istatistiklerden de haberim vardı. Edebi hakkı alınan eserlerin %5’inden fazlası perdeyi göremez, vs. vs. Ama sonra prodüksiyon şirketi opsiyonu yeniledi. Sonra ise senaryonun yazıldığı dedikoduları çıktı. Film yıldızları işin içine girdi. Marion Cotillard mı? Cidden mi?

Yine de hala inanmıyordum. Bir şekilde sönüp gider diye düşünüyordum. Ama her geçen gün, yeni bir gelişme oluyordu. Bir de baktım ki, ‘Sanırım gerçekten yaptılar’ düşünceleri eşliğinde fragmanı izliyorum. Bazılarınız, yazdığım bir şeyin filme çekilmiş olmasının nasıl bir his olduğunu, öğrenmek isteyecektir.

Cevabım, Kesinlikle harika. İnanılmaz derecede şanslıydım. Kitabım kadar iyi olacak mı diye endişelenmiyorum. – Hatta daha iyi olacağına da eminim. Ben bu kitabı 20’li yaşlarımda yazmıştım. Çok cesur bir yazardım o zamanlar. Jacques’ı bunu uyarlamaya iten de bu oldu: hareket, çılgınlık ve tıpkı bir film gibi çözülen tam teşekküllü sahneler yazıyor olmam, ki bu da filmlerin benim yazım tarzımı nasıl şekillendirdiğini gösteriyor. Ama kitap aynı zamanda, şu anda daha net görebildiğim hayatın güzellikleri ve çelişkilerini fark edemeyen genç bir bakış açısını yansıtmakta.

Çevremdekiler kitabımın üzerinde çalışılması ve perdeye aktarmak için değiştirilmesiyle ilgili ne hissettiğimi sordular. Birisinin öykülerimle oynuyor olması beni rahatsız ediyor muydu? Fransa’ya uçup seti basıp yumruğumu sallayarak “Benim VİZYONUM bu değildi. Her şeyi çarpıtıyorsunuz!’ diye bağırmanın aklımdan geçip geçmediğini merak ettiler.

Bu düşünceler aklımın ucundan bile geçmedi. Filme olan katkım son derece ufaktı. Ben onlara yalnızca tohumu verdim. Evet, öykü ve karakterlerde değişiklikler oldu. Örneğin “Rocket Ride”ın erkek kahramanı Marion Cotillard oldu (ve garip bir şekilde bunun uygun olduğunu düşünüyorum).

Ancak dediğim gibi, film kitabın da üstüne çıkacak. Senaryoyu okumuş birisi olarak Audiard’ın kaynağın niteliğini – yazdığım zamanlar kotarma becerisine sahip olmadığım – üst bir seviyeye çıkardığını söyleyebilirim. Adam gücünün doruklarında. Ya ben? Umarım. Daha henüz ısınıyorum. Jacques çok harika bağlantıları keşfetti, karakterleri güçlendirdi ve filme benim yapmakta zorlandığım, derin bir romantik içerik kazandırdı. Bu, her ne kadar ızdırap çekse de, bir aşk hikayesidir. O, kitabın ona verdiklerini alıp daha derin bir duyguyla şekillendirdi.

Şimdi DVD kopyası gelince annem ve babam, kız arkadaşım, erkek kardeşimle birkaç yakın arkadaşımı çağırıp birlikte izleyeceğim. Pizza söyler, biralarımızı açar ve şu lanet şeyi izleriz. Bu da benim için çok önemli olacak. Çünkü bu insanlar daha böyle karizmatik bir şey çıkma olasılığından önce; hatta daha ben kalem oynatmadan yazar olmak gibi aptalca fikirlerimi destekleyen ve hep yanımda olan isimlerdi.

YÖNETMEN HAKKINDA

JACQUES AUDIARD (Yönetmen)

30 Nisan 1952’de dünyaya gelen Jacques Audiard senarist ve yönetmen Michel Audiard’ın oğludur. Sinema kariyerine de yönetmen veya senarist olarak değil kurgu editörü olarak başlamıştır. 1980’den sonra ise Georges Lautner (Le Professionel), Denys Granier-Deferre (Reveillon Chez Bob), Claude Miller (Mortelle Randonnée), Jérôme Boivin (Baxter), Elisabeth Rappeneau (Fréquence Meurtre) ve Ariel Zeitoun (Saxo) gibi yönetmenlerle senaryo yazma aşamasında beraber çalışmıştır. Her ne kadar ilgisiz gözükseler de bu filmlerin; karanlık atmosfer yaratma, aykırı ve iğneleyici mizah kullanma ve insanlık hallerine kısmen umutsuz bir gözle bakmak gibi ortak noktaları bulunmaktadır. Audiard bu karanlık mizacını Mathieu Kassovitz ve Jean-Louis Trintignant’ın başrolünde yer aldığı 1994 yapımı yönettiği ilk filmi See How They Fall’da (Regarde Les Hommes Tomber) da sürdürdü. Üçüncü filmi Dudaklarımı Oku (Sur mes lèvres) 2001 yılında Cesar Ödülleri’nde 10 adaylık alırken 8’ini de kazandı. Bunu 2005 yılındaki Kalbim Bir An Durdu (De battre mon cœur s'est arrêté) takip etti. Bir sonraki filmi olan Yeraltı Peygamberi (Un Prophète) galasını 2009 Cannes Film Festivali’nde yaptı. Rust and Bone da 2012’de Cannes’daki resmi Yarışma bölümünde yer aldı.

FİLMOGRAFİ: JACQUES AUDIARD
Rust and Bone 2012 / yönetmen, ortak senarist, yapımcı
CANNES FİLM FESTİVALİ, 2012
Resmi yarışma

Yeraltı Peygamberi 2009 / yönetmen, ortak senarist
CANNES FİLM FESTİVALİ, 2009
Büyük Ödül (Grand Prix)

AKADEMİ ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

ALTIN KÜRE ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

BAFTA ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

LONDRA ELEŞTİRMENLER BİRLİĞİ ÖDÜLLERİ, 2010
Yılın Filmi
Yabancı Film, Yönetmen, Erkek Oyuncu ve Senaryo adaylıkları

CÉSAR ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Film, Yönetmen, Erkek Oyuncu, Yardımcı Erkek Oyuncu, Umut Veren Erkek Oyuncu, Özgün Senaryo, Görüntü Yönetmenliği, Kurgu, Prodüksiyon Tasarımı
Kostüm Tasarımı, Özgün Müzik, Ses, Umut Veren Erkek Oyuncu adaylıkları

EUROPEAN FILM AWARDS, 2009
Prix d’Excellence (ses tasarımı için), Erkek Oyuncu
En İyi Film, Yönetmen, Senaryo, Görüntü Yönetmenliği adaylıkları

AMANDA ÖDÜLLERİ, NORVEÇ, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

AUSTIN FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ, 2010
En İyi Yabancı Film
En İyi Film adaylığı

BODIL ÖDÜLLERİ, 2011
En İyi Yabancı Film adaylığı

İNGİLİZ BAĞIMSIZ FİLM ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yabancı Film

MANAKİ KARDEŞLER ULUSLARARASI FİLM FEST, 2009
Bronz Kamera 300 Ödülü (Görüntü Yönetmenliği için)

ORTA OHIO FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ
En İyi Yabancı Film adaylığı

CHICAGO FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ ÖDÜLÜ
En İyi Yabancı Film
Umut Veren Oyuncu adaylığı

DAVID DI DONATELLO AWARDS, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

AVUSTRALYA FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ, 2011
En İyi Yabancı Film adaylığı

GÜMÜŞ KADRAJLAR (FOTOGRAMAS DE PLATA), 2011
En İyi Yabancı Film

FRANSIZ SİNEMA ELEŞTİRMENLERİ SENDİKASI
En İyi Film

GOYA ÖDÜLLERİ, 2011
En İyi Avrupa Filmi adaylığı

BAĞIMSIZ RUH ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

IRLANDA FİLM VE TELEVİZYON ÖDÜLLERİ, 2011
En İyi Uluslararası Film, Uluslararası Erkek Oyuncu adaylıkları

İTALYAN FİLM YAZARLARI SENDİKASI, 2010
Süper Kurdele (en iyi yönetmen) adaylığı

LAS VEGAS FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ, 2010
En İyi Yabancı Film (Sierra Ödülü) adaylığı

LONDRA FİLM FESTİVALİ, 2009
En İyi Film

LOS ANGELES FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ, 2010
En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu

LUMIERE ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yönetmen, Erkek Oyuncu

ULUSAL FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ, 2009
İkincilik, En İyi Yabancı Film

İNTERNET FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ
En İyi Yabancı Film adaylığı

POLONYA FİLM ÖDÜLLERİ
En İyi Avrupa Filmi adaylığı

ROBERT FESTIVALİ, 2011
En İyi Yabancı Film adaylığı

VANCOUVER FİLM ELEŞTİRMENLERİ BİRLİĞİ, 2011 En İyi Yabancı Film adaylığı

ALTIN YILDIZ (ÉTOILES D’OR), 2010
En İyi Film, Yönetmen, Senaryo, Çıkış Yapan Erkek Oyuncu, Müzik

Kalbim Bir An Durdu 2005 / yönetmen, ortak senarist

BAFTA ÖDÜLLERİ, 2006
En İyi Yabancı Film

BERLİN ULUSLARARASI FİLM FESTİVALİ, 2005
Gümüş Ayı (En İyi Müzik)
Resmi Yarışma

MANAKİ KARDEŞLER ULUSLARARASI FİLM FEST., 2006
Bronz Kamera 300 Ödülü (Görüntü Yönetmenliği için)

CHLOTRUDIS ÖDÜLLERİ
Erkek Oyuncu Adaylığı

CÉSAR ÖDÜLLERİ, 2006
En İyi Film, Yönetmen, Yardımcı Erkek Oyuncu, Umut Veren Kadın Oyuncu, Uyarlama Senaryo, Görüntü Yönetmenliği, Kurgu, Müzik
Erkek Oyuncu, Ses adaylıkları

AVRUPA FİLM ÖDÜLLERİ, 2006
Seyirci Ödülü, Yönetmen, Erkek Oyuncu adaylıkları

FRANSIZ SİNEMA ELEŞTİRMENLERİ SENDİKASI
En İyi Film

ALTIN FRAGMAN ÖDÜLLERİ, 2006
En Orijinal Fragman adaylığı

LONDRA ELEŞTİRMENLER BİRLİĞİ ÖDÜLLERİ, 2010
En İyi Yabancı Film adaylığı

LUMIERE ÖDÜLLERİ, 2006
En İyi Film, Erkek Oyuncu

NRJ CINÉ ÖDÜLLERİ, 2006
Erkek Oyuncu adaylığı

ALTIN YILDIZ (ÉTOILES D’OR), 2010
En İyi Film, Yönetmen, Erkek Oyuncu, Müzik

Dudaklarımı Oku 2001 / Yönetmen, ortak senarist

CHLOTRUDIS ÖDÜLLERİ, 2003
Kadın Oyuncu adaylığı

CÉSAR ÖDÜLLERİ, 2002
Kadın Oyuncu, Senaryo, Ses
En İyi Film, Yönetmen, Erkek Oyuncu, Görüntü Yönetmenliği, Kurgu, Müzik adaylıkları

AVRUPA FİLM ÖDÜLLERİ, 2002
Kadın Oyuncu, Senaryo adaylıkları
Seyirci Ödülü; Kadın Oyuncu, Erkek Oyuncu adaylıkları

NEWPORT ULUSLARARASI FİLM FESTİVALİ, 2002
En İyi Yönetmen, Kadın Oyuncu

A Self-Made Hero 1996 / yönetmen, ortak senarist
(Un héros très discret)
CANNES FİLM FESTİVALİ, 1996
En İyi Senaryo
Resmi Yarışma

CÉSAR ÖDÜLLERİ, 2002
En İyi Yönetmen, Senaryo, Yardımcı Erkek Oyuncu, Yardımcı Kadın Oyuncu, Kurgu, Müzik adaylıkları

See How They Fall 1994 / yönetmen, ortak senarist
(Regarde les hommes tomber)

CÉSAR ÖDÜLLERİ, 1995
En İyi Kurgu, İlk Film, Umut Veren Erkek Oyuncu
Senaryo adaylığı



Ödüller:

En İyi Film
BFI Londra Film Festivali, 2012

En İyi Yönetmen
Cabourg Romantik Film Festivali, 2012
Valladolid Uluslararası Film Festivali, 2012

En İyi Kadın Oyuncu
Hollywood Film Festivali, 2012

En İyi Erkek Oyuncu
Valladolid Uluslararası Film Festivali, 2012

En İyi Senaryo
Valladolid Uluslararası Film Festivali, 2012

Adaylıklar
En İyi Film
Cannes Film Festivali, 2012
En İyi Yabancı Film
Altın küre, 2013
Londra Film Eleştirmenleri Birliği
Washington Film Eleştirmenleri Birliği
Bağımsız Ruh Ödülleri
Eleştirmenlerin Seçimi Ödülleri (BFCA), 2013

En İyi Yönetmen
Cabourg Romantik Film Festivali, 2012
Valladolid Uluslararası Film Festivali, 2012

En İyi Kadın Oyuncu
Hollywood Film Festivali, 2012
Oyuncular Birliği Ödülleri (SAG), 2012
Londra Film Eleştirmenleri Birliği
Washington Film Eleştirmenleri Birliği
Eleştirmenlerin Seçimi Ödülleri (BFCA), 2013

En İyi Erkek Oyuncu
Valladolid Uluslararası Film Festivali, 2012

En İyi Senaryo
Valladolid Uluslararası Film Festivali, 2012

En iyi film müziği bestesi
Dünya Film Müzikleri Ödülleri