Hoca, eşeğini pazara götürmüş. Satılmak üzere tellâla vermiş. Müşteriler, hayvanın yaşını anlamak için dişlerine bakmak istemişler. Ancak eşek, müşterilere yapmadığını bırakmamış. Kiminin elini ısırmış, kimine de çifte atmış.

Müşteriler öfkeden kudurmuşlar.Sayıp dökerek yanından uzaklaşmışlar. Tellâlın da bu işe çok canı sıkılmış. Eşeği tutup Hoca'ya geri götürmüş. Yuları verirken de :

"-Aman Hocam!" demiş. "Bu eşeği kimsenin alacağı yok! Bu ne biçim hayvan! Kimseyi yanına yaklaştırmıyor. Önüne geleni ısırıyor, arkasına geleni tepiyor."

Hoca:

"-Tellâl efendi," demiş," aslında ben onu satmak için pazara getirmedim...Müslümanlar görsünler de benim neler çektiğimi anlasınlar diye getirdim!"

Hoca, tek başına oduna gitmiş. Vakit de geçmiş. Hava ha karardı, ha kararacakmış. Kuru bir ağaç bulup kesmeye başlamış. O sırada bulunduğu yere doğru bir ayının geldiğini görmüş. Korkusundan yanındaki ahlat ağacına çıkmış.

Ayı gelmiş, ahlat ağacının dibinde bir müddet beklemiş. sonra kalkmış. Hoca'nın çıktığı ağaca tırmanmaya başlamış.

Hoca korkusundan ne yapacağını şaşırmış. Ayı, onu görmesin diye dalların arasına girip gizlenmeye çalışmış. Ayı yavaş yavaş ağacın tepesine doğru tırmanmış.

O sırada da akşam olmuş. Mehtaplı bir geceymiş... Hoca çıt çıkarmadan ayının her hareketini takip ediyormuş. Ayı kopardığı meyveleri önce ay ışığına tutuyor; sağlam mı, çürük mü diye bakıyor; sağlam olanları ağzına atıyor; iştahlı iştahlı da yiyormuş.

Bir ara elini Hoca'nın ağzı değecek kadar uzatmış. Hoca korkusundan ne yapacağını şaşırmış. Ayının kendisine ahlat ikram ettiğini sanıp:

"-Ben yemem!" diye haykırmış.

Hoca'dan habersiz meyve yemekle meşgul olan ayı, neye uğradığını bilememiş. O an boş bulunmuş olacak ki, paldır küldür ağaçtan aşağı yuvarlanmış.