meltem

Adelaide, The Economist dergisi tarafından düzenlenen Dünyanın En Yaşanılabilir Şehirleri anketinde kültürel nitelik, iklim, yaşama şartları ve sağlık, suç oranı gibi sosyal koşullar bakımından yapılan sıralamalarda hep ilk 10’da yer alıyor. 1985-95 yılları arasındaki Formula yarışmalarına da ev sahipliği yapmış şehir 175 yıl önce kurulmuş. Tazmanya’nın başkenti Hobart’tan aldığım karavanla Melbourne geçtikten sonra, 729 km yol yapıp bu şehre gelmiştim.
Melbourne ve Sydney’den farklı olarak Avrupa şehirlerine daha çok benziyor. Çok düzenli ve planlı olan şehrin sakin sokaklarında kaybolmak pek de mümkün değil. Şehir merkezi tamamen parklarla çevrelenmiş durumda. 1792’de Fransızların ayak basıp da pek önemsemedikleri Güney Avustralya toprakları bugünlerde Avustralya şaraplarının üçte birini üretiyor. Eyaletin kuzeyi tamamen çöl iken güney kesimlerinde güzel bir iklim vardır.

İngilizler Güney Avustralya’ya çok farklı bir yerleşim planları hazırlamışlar. Avustralya’nın kolonileşmesinde uyguladıkları yöntemden farklı bir yöntem uygulayarak burada kurulan koloniyi özelleştirmişler. Bir Güney Avustralya Şirketi kurulmuş, işçi kiralayabilmek için gerekli yasal düzenlemeler yapılmış ve topraklar parseller halinde küçük yatırımcılara hektar başına sadece 1 Pound’a satışa çıkarılmış.
Tüm sistem kendini idame edebilecek şekilde planlanmış ve ayrıca buradaki toprak satış ve işleme sisteminin yeni yatırımcıları çekmesi için gerekli düzenlemeler yapılmış. Diğer Avustralya kolonilerinden farklı olarak Güney Avustralya kolonicileri tamamen özgür ve kendi iradeleriyle buraya gelen insanlardı. Bu hala Adelaide için bir övünme konusu.


Bugünkü ilk durağım South Australian Museum oldu. Melbourne müzesindeki kadar olmasa da, Adelaide’deki bu müzede de içleri doldurulmuş gerçek hayvanlardan oluşan bölümde, dünya haritası üzerinde hangi kıtada ve ne popülasyonda olduklarını gösteren bilgiler vardı. Kocaman balina iskeletleri, Güney Pasifik adalarından getirilmiş eşyalar, maskeler, kalkanlar ve heykeller de bulunuyor.
Aborjin kültürüne ayrılmış bölümü ziyaret ettikten sonra geçtiğim diğer bölümde ise okyanusya ülkelerinde yaşayan insanların tarihi kıyafet, maske, savaş ve av aletleri ile ilgili bölümü ziyaret ettim. Benim için oldukça ilginç olan bu bölümde, taş baltalardan, kabile şeflerinin kıyafetlerine, müzik enstrümanlarından tutun da ateş yakmak için kullandıkları aparatlara kadar birçok eser tanıtılıyordu.

Müzenin hemen yanında bulunan sanat merkezindeki sergide çok az eser vardı. Popüler ve sıradışı bir tasarımcının sergisi ise 18$ karşılığında ziyaret edilebiliyordu. Müze, parlemento binası, üniversite, hastane gibi bir çok önemli kurum North Terrace’da yer alıyor. Yine bu kuzey terasta olan şehir kütüphanesine geçip ücretsiz internetten faydalandıktan sonra şehrin sokaklarını keşfetmeye devam ettim.

Akşam 5-6’dan sonra sokaklar sakinleşmeye başlıyor. Saat 9’sonrasında ise sokakta insan bulmak çok zor. Sadece gece klüpler ve barlar açık. Gündüz havası gayet güzel, güneşli ve rüzgarsız, ancak benim için soğuk denilebilecek bir hava.
Ben hırkamı, üzerine montumu almışken, kimisi t-shirt ve şort ile dolaşıyor, kimisi de yürüyüşe çıkmış veya koşuyor. Akşam saatleri gün batımı sonrası hava daha soğuk oluyor. Sıcak düşkünü olarak benim iklim yönünden rahatlamam, ancak ülkenin kuzey kısımlarına geçince mümkün olacak. Sanırım buna da çok kısa bir süre kaldı.