Bazen Ölüm Merhametli Bir El’dir Tanrı’dan Mehmet Akif Ardıç (Akhenaton)
Bazen ölüm, merhametli bir eldir Tanrı’dan. Bazen nefes, dudaklarımla öptügüm seydir. Bazen yutkunulmaz bir yumruktur özlemek. Bazen anlamsızdır, nedensiz, aldırıssız sevmek. Bazen sıcak ve tuzlu bir nehire yaltaklık eder gülüsün. Ilaçların kâr etmedigi bir hastalıga dönüsür ask bazen, bu dünyada duyup gördügün. Bazen içtigin sudur, kaç bin cam yutmus gibi canını acıtan. Bazen ölüm, merhametli bir eldir, merhametli bir eldir Tanrı’dan…
Kimi ask bir volkandır, kimi ask sakin bir deniz… Hiç görmediginiz bir yüz için cehennemde yanmayı çok ama çok istediniz mi siz? Kimi ask, cennetten ve cehennemden bir parçadır çogu zaman. Beraberken doyulmayandır, yoklugu dayanılmayan.
Kimi ask, patavatsız bir komsu gibi ansızın gelir bazen. Hastalandım mı dersin, kalbim böyle hızlı çarpıyor neden?! Bazen elini nereye koyacagını bilemezsin. Bir minibüste gözlerini sana dikmis hiç tanımadıgın karsısında birinin.
Bazen kalbini bir kâhin gibi evirir-çevirir sarkılar. Mutluluk, agustos böcegi gibi içinde sönüp sönüp parıldar… Bazen gözlerin Eylül’ün ikisi gibi, ısık ısık dirilir, “sevgililer ülkesi” gibi. Bazen Eylül’de gelirmis, anladım bahar… Bazense bir Nisan ayında güllerin solar. Dersin: “Sevgilim, nasıl unutayım ben seni? Gözlerin gözlerimde Istanbul gibi mavi…”
Bazen, sadece bir gün yasar ve kurur bir çiçek. Bazen de bir istek doldurur içini, serçeler gibi ölmek. Bazen can verir yeniden tuzlu dalgaları bir denizin. Karlarda açmayı bekleyen tuza muhtaç bir çiçek için.
Ama her çiçek birgün solup gider. Her ask, birgün yasanır biter. Nedir biliyor musun geriye kalan? Acı, umut, sevinç gözyası. Ve umarsız bir toprakta Günes’i bekleyis.. Kardelen…
Nefesim, nefesinin sindigi her seydir… Nefesin, dudaklarımla öptügüm her seydir. Nasıl nefes alırım sen yüregim olmadan! Bir cinnîye dokunur gibi, gögsümde büyür büyür ve çarpılır zaman. Sevgilim, sen yanımda olmadan… Ölüm, merhametli bir eldir, merhametli bir eldir Tanrı’dan…