eg24

Mesafeler insanları birbirine yaklaştırır diye avunuyorum aylardır. Hani olur ya bir gün ayrı düşeriz diye.... Oysa ben yıllardır seninle yaşamaya öyle alıştım ki... Belki de benim için ailemden sonra en değerli insan ve vazgeçemeyeceğim tek kişisin. Bugüne kadar onlarca mektubu açıp okuduğumda arkadaşlığımız hala en ince ayrıntısına kadar gözümün önünde... Çünkü en güzel yıllarımızı en güzel şekilde bazen de birbirimize zehir ederek ama en önemlisi birlikte geçirdik. Ve birbirimize en ihtiyacımız olduğu zaman gece saat kaç olursa olsun ya telefona ya da kağıt kaleme sarılırdık. Anlattık birbirimize her şeyi, insanlara söyleyemediklerimizi, yaptığımız yanlışların nedenlerini... Sanki birbirimize ispat etmek zorundaydık. Oysa sen beni adın gibi biliyordun ben de seni... Ama yazmak yinede rahatlatıyordu beni... Zaten ya hep mutlu anlarımda sarılırdım kağıda kaleme ya da sana ihtiyacım olduğu zamanlarda... Ama hiç birinde beni anlayabilecek misin acaba, diye düşünmedim. Çünkü yazdığım insan beni tüm karmaşıklığımla anlayan tek insan: DOSTUM!

Bir dost... Akrabadan bile daha değerli; çünkü onu kendin seçiyorsun. Birlikte olmak, ilgilenmek ya da sevmek zorunda olmadığın biri... Ama onu çok seviyor, ona güveniyor ve her şeyini anlatıyorsun. Bundan daha değerli ne olabilir? Ama bazen şaşırıyorum kendime onca zıt yönlerimize karşı nasıl seninle dost oldum diye... Daha da garibi bu kadar zıt yönlerimize karşın bazen kendimi senin gibi düşünürken ve davranırken yakalıyorum. Ve seninle konuşmaya o kadar alışmışım ki, bir şey düşündüğümde senin ne diyeceğin aklıma geliyor ve cevap veriyorum kendi kendime aynı yazarken yaptığım gibi...

Şimdi yarın ne olacağımı bilmediğimi; Ama asla beni üzecek şeylere izin vermeyeceğini ve şuan ne kadar iyi olduğumu düşüneceğim...

Keşke yanımda kalsaydın demek istemiyorum. Gitmeni istemiyorum. Yalnızlığımı paylaştığım tek dostum olmanı istiyorum. O yüzden şimdi söylüyorum dostum;

YANIMDA KAL!!