Anlatilamayan
 

Anlatilamayan

Nasil girdik birbirimizin aklina? Çarpistik mi? Hayir.

Yildirim çarpmasi miydi? Yok canim! Sen zaten

paratoner gibiydin, benim firtinalarim ise çok baska

kalplerin cografyalarinda esiyordu.

Tanistik, birbirimizi tanidik mi? Tanistigimiz pek

söylenemez, birbirimizi tanidigimiz ise hiç

söylenemez...

Yavas yavas birbirimize alistigimiz için mi oldu bütün

bunlar? Hayir. Bir türlü alisamadik birbirimize.

Sen hâlâ irkiliyorsun! Ben hâlâ laflarimi karistiriyorum...

Dogrusu su ki, birbirimizin yanindan gelip geçerken,

ne olduysa oldu iste, takildik, hatta yapistik

sanki...

Senin gözlerin kaldi bende, benim sözlerim sende...

Senin basini öne egisin, gülüsün, onca kalabalik

içinde kendi basinaligin iz birakti bende...

Benim bakislarim kaldi sende...

Senin yürüyüsün, benim durusum...

Ikide bir çikan bir kopça gibi, ikide bir açilan

çitçit gibi. Bir baglandik, bir koptuk; bir takildik,

bir ayrildik.

Her ayrilista kimselerin anlayamadigi, isitemedigi

küçük bir "çit" sesi çikti belki.

Ama o her "çit" kemiklerimiz kiriliyormus gibi aci

veriyordu...

Ayrilik dedigim, öyle melodram sahneleri degil

elbette.

Kalpte bir sizinti, esirgenmi? bir bakis ve inatçi bir

suskunluktu bizim için ayrilik...

En beteri ise davranis dilimize dökülmüs inkâr ve

reddetmeydi...

Anlayamadik gitti bunu.

Basimiza gelen bu tuhaf seyi yok saydik; güldük geçtik

bazen, baska seylere yorduk.

Üzerine gitmedik.

Ama üzerinden de geçemedik iste!

Birbirimizden ayri, kendi hayatlarimizin irmaginda

akip durduk.

Asklar, acilar yasadik; sevdik, sevildik, sevindik,

üzüldük.

Yine de benim aklimin kuytusunda hep sen vardin, senin

aklinin kuytusunda hep ben...

Sen hep ortalarda görünmemi istedin, ben de seni hep

görebilmeyi...

Birbirimiz için "deniz feneri" gibiyiz artik.

Isiklarin yanmadiginda kötü oluyorum.

Isigimi göremediginde telasa kapiliyorsun.

Biliyorum, biliyorum.

Ve kayaliklara çarpmadan yol alabilmek için, bundan

böyle birbirimizin iyice uzagindan geçecegimizi de

biliyorum.