Anlamayan'ım...
 

Yıllarca bekledim nedenini hiç bilmeden. Hiç bitmeden beni anlamanı bekledim,anlayanım olmanı. Anlasan baş tacım olacaktın. Anlamadın acı’m oldun. Bak acı oluyor sonumuz şimdi,gidiyoruz biz’den. Sen benim hayata tutunma,ölüme bile gülümseme nedenimdin. Her gidende bir tek sen kalandın. Şimdi sen gidiyorsun ve ben hala susuyorum. Sustukça büyüyor içimde çığlıklar. Ben en yakınında , hala sana susuyorum..

Beni anlamadın ya , içimi okumadın ya.. Sen varken de yoktun zaten.
Sen varken yokluğuna tutundum ben. Onunla avundum. Gözlerimin önünde aşık oldun sen ! Bu nasıl yakar insanı bilemezsin. Ellerimle ellere kaçkere gönderdim seni ben .. Kaç kere kendi ellerimle toprak attım üstüme .. Hangisini biliyorsun ki ?

Yüzlerce mektup var sen’i yazdığım .. Sana yazdığım. Güzel yüzlüm benim , anlamayan’ım. Nasıl bu kadar kör olabilir insan ? Ve nasıl bu kadar çaresiz .. Senin okumadığın o mektupları ben kanımla yazdım haberin var mı ? Ah acı’m benim , ah anlamayan’ım .. Can kadar önemlisin, su kadar önemlisin benim için , cansuyum’sun. Ama Gitme diyecek gücüm kalmadı artık anlamayan’ım , anla ne olur …

Bu sana yazdığım son,
Bu sen’i yazdığım son mektup.
Sen benim en sahipsiz mektubumsun ..

Anlık üzüntülerin,sonsuz mutlulukların olsun …