eg24

Birini düşünün kameradan, resimlerinden, sesinden ve yazılarından tanıdığınız ama hayatınızı kaplayabilen birini.. Sonra onun taa ülkenin bir ucundan yanına geldiğini? tüm günü dolu dolu geçirdiğinizi ve işte o otogardaki veda anını düşünün? düşündünüz mü? ne hissettiniz? hiç mi? elbette hiç, insan yaşamadığı şeylerin burukluğunu da hissedemez..



Bir insan birinin mutluluğundan kolayca etkilenip mutlu olabiliyorken, mutsuzluk o kadar etkileyemiyor.. Çünkü mutsuzluk, üzüntü kişiseldir, özeldir.. Ben benim için özel birinin gelişini izledim mutluluktan dolan gözlerimle ve gidişini izledim içinde binbir sitem barındıran yaşlarla..



1 gün içinde insan mutluluktan da mutsuzluktan da ölecek gibi olabiliyomuş. En azından.. En azından artık kokusunu biliyorum, yüzünün gözünün her ayrıntısı aklımda. Peki bu detaylar ne mi işe yaradı? benim YAŞADIĞIM anılarıma eklendi, en güzel anlarıma kayıt oldu.. Ve bir de zaten var olan özlemi doruğa çıkardı. Rüyalarımı daha sık ziyaret eder oldu.. Aklımın her köşesine yayıldı. Şuan da yine benden uzakta başka bi kenti güzelleştiriyor.



1 günlükte olsa şehrime geldi, aydınlattı, kokusunu, adımlarını bıraktı gitti. Aklımı kalbimi çantasına koyup da gitti haberi yok. Ve bir veda saatinde, bir veda şarkısı bıraktı her gece uyumadan önce dinlenen ve her sabah uyanışta kendisiyle birlikte akıla gelen..

Sonuç mu? İyiki geldi. Hayatıma ve şehrime. Onu en güzel günüm ilan ettim artık.