eg24

Zaman gece...zaman sevda...zaman gözlerin...insanlar,gecenin koynunda kendinden geçişle zamanı yitirirlerken ben hala,içimde halka halka genişleyen özleminin acılarını çekiyorum...



Bütün eşyaların sessizliğe bürünerek uyuduğu,yahut uyur göründüğü gecenin şu saat bilmem kaçında ben hala gözlerinin fetihine çıkmış olan yüreğimin dönüşünü bekliyorum...



Kainatın en ağır yükünün hasretlik olduğunu,yağmur yemiş bir gecenin sabahında,yüreğimin vurgun yediği gün anladım...çünkü o gün,yeryüzünün bütün hüzünlerini yüreğime yükleyip bir nehir gibi akıp gittiğin gündü... çünkü o gün güneşin dalgın baktığı o güzel gözlerinden mahrum olduğum gündü...yokluğunun gözlerimin içine devrilmiş kocaman bir dağ olduğu gündü...hayat çiçeğimin yapraklarına solduğu umutlarımın zaman değirmeninde eridiği gündü...çünkü o gün karanlıklarını yüreğime bırakan gecenin zırhını parçaladığım gündü...ve çünkü o gün ,her atışı senin için olan kalbimin avuçlarımda öldüğü gündü...



Ey benim nazenin yıldızım,şimdi sensiz nasıl perişanım bir bilsen...gönlümün semasından ansızın akıp gittiğin günden beri acılarla aynı yaştayım...



Acaba şimdi hangi kuş benim kadar çaresizliği taşır kanatlarında?..ne yazık ki,şu dakikalar bir yağmur bulutunu sancısıdır gözlerime konaklayan...bir ağlamak bir ağlamak çöktü ki içime...hatıralarım göz pınarlarımda ıslanıyorken,zaman hıçkırıklarımın rengine büründü...Soğuk gecelerde kucağını yorgan edindiğim annemin beni dünyaya getirdiği günden bu yana yüreğim hiç bu kadar çaresiz,gözlerim hiç bu kadar yağmurlu olmadı...



Beceremiyorum artık ilham perilerimi de birileri çaldı.En iyisi gecenin koyu karanlığına kaptırmamak kendini,yazıyı uzatmadan bitirmek hissettiklerimi,en basit haliyle özetlemek gerekirse seviyorum seni,daha ne diyeyim ki...