Herkesin yarası aynı olabilir, acısı farklıdır...
 

Evet senden sonra çok ağladım. Sana çok yalvardım. Kendimi suçladım defalarca özür diledim. Gurur bırakmadım kişiliğimde. Ama sonra daha çok ağladım. Aldatmışsın beni... Duydum, ağladım her gün daha da fazla ağladım. Bu sefer sana değildi gözyaşlarım farklıydı, kendimeydi. Aptallığıma ağladım. Hergün kendime kızdım. Bu kadar mı aptalsın, bu kadar mı körsün diye. Aptalmışım, körmüşüm. Bakmışım ama görememişim...



Sen hiç hayal kurdun mu bir yalancıyla. Ben kurdum. Gecelerce hemde, ama şimdi benim kurduğum hayalleri bir başkası seninle yaşayacak. Evin olacak ama benimle değil, mutluluğun olacak bazen de mutsuzluğun ama benimle değil, hastalığın sağlığın olacak ama benimle değil, çocuğun olacak ama benimle değil. Bunların hepsi benimleydi hayalimde ama artık bir başkasıyla... Küçük bir çocuğun oyuncağını alsan elinden ağlar. Sen benim bütün hayallerimi aldın. Unutmamı söylüyor herkes.. Hayalleri bir insanın hayatıdır. Hayatı elinden alınmış başkasına verilmiş bir insan unutabilir mi? Benim yerimde olsan unutabilir miydin? Unutamazdın, unutulmaz. Unuttum dersin insanlara ama yalnız kaldığında ağlarsın kaybetmişliğine, yenilgine... Alıyorum derler ama kimse seni anlamaz.



Çünkü herkesin yarası aynı olabilir, acısı farklıdır...