buse

Buruk bakışından özlemin belli
Dokundur gözüme, asla ağlama
Aldığım nefesten bulup teselli
Başını göğsüme yasla, ağlama

keşkeler kudurur, umutlar gider
Gönül telimize değince keder
Bu bizim halimiz, diyelim kader
İsyanla, matemle, yas’la ağlama

Kaçırdım vuslatı sıramı savdım
Kahrettim şansıma, yazgıma sövdüm
İnan ölümüne bir seni sevdim
Sevmiyorsun deyip, his’le ağlama

Sevda yaprağını dökmesin güz’ün
Ölmeden kabrimi deşmesin yüzün
Çatılmasın kaşın, düşmesin yüzün
Çevirme başını küs’le ağlama

Bir nebze kıymetim, var ise hatır
Döktüğün yaşlara beni de götür
Ne olur sus artık, ne olur bitir
İçimi acıtan sesle ağlama...

Adem Ahmet Pehlivan