buse

Ne bilir ki insan

ya da

neyi paylaşamaz.

Aldığı nefesin hesabını veremezken.

Dokunsalar ağlayabilirim artık...

Kaç kere büyük aşk yaşadın ki sen

ya da

kaç kere yürekten sevdin bir insanı.

Her ayrılığı kalp ölümüyle sonuçlanan

ve

her ayrıldığında

mutlaka acı duyan biri varken.

Hele ki,

bir de o parçalanan kalplerin içindeysen.

Her seferinde,

vurdum duymazlıklarla yaşamaya alıştım ben.

Ve

her seferinde yeniden dirilmeye,

tekrar ayakta kalmak için mücadele etmeye çalıştım...

Çünkü, sadece karşılıksız yürekten sevendim ben.

Kaç sefer büyük aşkın içindeydin ki sen...

Yaşanılması kolay

ve

bir o kadarda heyecan veren...

Sonunu hiç düşünmeden

yatağa serilen aşklardan

değildi benimkisi...

Kaç yürek eskittin gerçekten severek.

Öyle bir anlık zevk gibi değil...

Kaç defa tamir ettin kalbini

ellerin titrerken..

Belki de hepsi sahteydi sevgilerin...

Hepsi yalan dolandı, ne bilinir...

Ne bilinir ki zaten,

geçmişten gelen...

Gün bugün ve yaşanıyorken,

her seferinde

birer, beşer,

belki de milyonlarca kalpler kırılıyorken.

Kim ne bilir ki zaten,

aşktan,

sevgiden yoksunken...

Üç beş günlük aşklardan değildi benimkisi...

Bunu biliyorum en azından.

Hayatta neye geç kaldıysam

ya

o anı yaşamak istemişimdir

ya da

terk etmeyi hiç sevmemişimdir.

Neyi kaçırdıysam şu hayatta

ya

sevmekten nefret etmişimdir

ya da

tekrar acı çekmekten korktuğum içindir.

Kısacası,

hayat zaten acısıyla tatlısıyla yaşamak içindir.

Ve yine kısacası,

her şey kafamızda kurulur, biter.

Kimsenin ruhu bile duymadan..

Hele ki bu devirde aşklar ve sevgiler

platonikken...