Yine mi PLATONİK...
 

Beklenmedik bir anda karşıma çıktın sen. Düşünemedim, anlayamadım,değerlendiremedim kendimi,sana olan o nasıl başladığını anlayamadığım sevgimi...
Soramadım hiçbir soru kalbime, belkide alacağım cevaptan korktum ve sustum. Görmek istediğim gibi gördüm seni, anlamak istediğim gibi anladım davranışlarını, duymak istediğim gibi duydum sölediklerini ve hissetmek istediğim gibi hissettim o bakışlarını.
Emin olamıorum ne senden, ne benden, ne de kalbimden. İlk tanıdığım erkeği arıyorum ben, bana özel davrananı, değer vereni, farklı olduğumu hissettireni arıorum ben. Bulabilirmiyim bilmiorum çünkü şimdiki senle ,o kapıldığım sen aynı olamassınız. inanmak istemiorum değiştiğine ya da bu kadar çabuk olamaz bu değişiklik diye düşünüorum ve biliorum yine kendimi avutuyorum.
Artık yoruldum kendimi avutmaktan. Seni arıyor bu yüreğim,seni istiyor. Renk arıyorum hayatıma ufakta olsa bir kıpırtı bir heyecan istiyorum kendime. Ama emin olamıyorum yine düşündüğümde. Emin olduğum birşey var ,bana yaşattığın o tarif edemeyeceğim mutluluk için sevdim ben seni.
Sevildiğimi hissedemesemde bir umutla bir beklenti içinde...