buse

Neye göre bezen içimizden
keçeni deye bilmirik? Üreyimiz
istese de dilimiz susur... Bezen
sadece soyuq baxışlarla
kifayetlenirik... Neye göre?
Bir soyuq baxış ya bir kelme acı
söz? Hansı daha tesirlidir?
Sağalmayan söz yarası belke?...
Söyledikden sonra peşman
olduğumuz sözler... Ve bu
peşmanşılığın üzr istemeye
vadar etdiyi anlar... Amma külek
üzr istese ne fayda...budaq bir
kere qırıldı... Bağışlayarıq bezen...
Ancaq qelbimizdeki o inciklik
qalar çox vaxt, belke bir
müddet, belke de ömür boyu...
Kölge tek izler insanı... Rahat
buraxmaz... Her baxdıqda sanki
yeniden tekrar edirmiş kimi
çırpılar üzüne hemin sözler...
Unudulmaz heç vaxt...
Bezen ise susmaq qızıldır
düşünüb danışmarıq... Hansı ki,
ağızdan çıxacaq o bir neçe söz
çox şeyi deyişe bilerdi...
Söylemerik... İçimizde saxlarıq...
Bezen ise neye göre
söylemedim deye çekdiyimiz
peşmançılıq... Neye göre
susdum? Niye içimden keçeni
demedim? Amma bunun üçün
de gec olar bezen... Danışmağın
da gec olduğu zamanlar var...
Ürek yanğısı ile ''Bu da mene bir
ders oldu'' desek de zamanı geri
qaytarmağı bacarsaq her şeyi
tam deyişmek isterdik... Kimiler
demeye peşman olduğu sözleri
üreyinde gizler, kimiler ise
üreyinde gizlediyine göre
peşman olduğu sözleri deyerdi...
Gözler qelbin aynası olsa da
bezen sözler daha keskin olur..