İlla Aşk
 

Yüreğimin aşk sızıntıları boğuyor nefesimi
Her sevdalı yokuşun ardından,
Çatlayan aşk ibriğim;
Derin ama bir o kadar da sığ bir yaşama itiyor beni.
Aynada ki yüzüm eskiyor,
Eskiyor tüm çizgilerim...

İnsan sevme yetisini yitirebilir mi?
Yitirebilir mi yaşamın kaynağını kalbinde.
Sevmek,
Ah ne kolaydır aslında,
Bağlanması yüreğinizin
Hiç anlam veremediğiniz bir tutkuyla, başkasına.
Ya da çok mu zordur?
Belki de aşkı zorlaştıran (b)izlerdir.
Kim bilebilir?

Eskiden daha mı güzelmiş sevdalar,
Belki de hepsi masaldır.
Ama bildiğim tek bir şey var,
O da şimdiki aşkların çıkarsız olmadığıdır...

Düşünüyorum da;
Çıkamıyorum bu aşk çıkmazının içinden.
Belki de asla çıkışı bulamadığımdan,
Kaybolmuşumdur kendi içimde.
A Ş K sonu olmayan bir labirentti.
Öğrendim, tüm kayıp ilanlarım da.
kaybettim kendimi ve bir aşktı içimde esip duran...

Ben miyim sürekli aşkı kalbimde yer edinen
Yoksa hep birileri beni aşka mı ittirdi?
Eskisi yenisi fark eder mi ki zaten,
Benim aşklarım bana hep zamansız geldi.
Ne mevsimi belli, Ne de saati.
Belki bir gece yarısı, belki bir hazan vakti...

Ey aşk,
Yalnızlığıma tek suçlu sensin.
Bilemedim sokaklarında iki kişilik
dönüşlerin olmadığını.
Bilemedim bir kalpte iki isim taşıyamadığını..
Bilemedim A Ş K;
Senli düşlerin sonunda hep uçurumların olduğunu.!

Şimdi senden uzak dursam daha mı iyi yani?

Sevmek, ah sevmek...
Bir aynayı itinayla taşımaktır ellerinde,
Çok sıkarsan kırar tuz buz edersin,
Az tutup gevşek bırakırsan da öyle.
Peki ya doğru tutuşu bulabilirsen?
İşte o zaman sevdiğine baktığında
kendini görebilirsin...

Yüreğim umutlarımı yeşertiyor baharla birlikte,
En iyisi doğru tutuşu bulabilmek sanırım.
Küçük bir kelebeği avuçlamışçasına,
Sevmek hayatı,
Sevmek kendin olabildiğini.
İşte O zaman A Ş K!
Hatta o zaman
illa Aşk,
illa AŞK...