Fahrİye abla
 

Şiirle tanıştığım ilk günlerden beri,
Öyle girdin ki gönül kapımdan içeri.
Gölge gibi gezdim peşinde adım adım,
Kenar mahallelerde hep seni aradım,
Ben ki sensiz bir anı bile yaşamadım.
Kalbimin köşesinde kurduğun tahtınla,
Ne muhteşem kadındın sen Fahriye abla.

Gençtim sevdalıydım şairlik vardı serde,
Aradım sordum seni gittiğim her yerde.
Gücenmesin bana ama merhum Dıranas,
Gönülsüzmüşsün, kafiye yüzünden biraz,
Evlenip gitmişsin Erzincan'a geçen yaz.
Şuh gülüşün yürüyüşün ve endamınla,
Ne harika kadındın sen Fahriye abla.

Hayal dünyamda efsane gibi yer ettin,
Şimdi nerdesin hangi diyarlara gittin.
Altındağ'da bizim Önder mahallesinden,
-Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın sen-
-Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen-
-Gözlerin, dişlerin ve akpak gerdanınla-
Ne efsunlu kadındın sen Fahriye abla.

Aradan uzun yıllar geçmiş olsa bile,
Unutamadım seni, ne yapsam nafile.
Bugün gurbetteyim, kemale erdi yaşım,
Varsın sebil olsun yollarında gözyaşım,
Ey, benim ilkbaharım yazım karakışım.
Aşkların, sevdaların ve kara bahtınla,
Ne vefalı kadındın sen Fahriye abla.