meltem

BLOGGER ELİF DOĞAN, ÇOCUKLARA YEMEK YEDİRME KONUSUNDAKİ SIKINTILARI ELE ALDI.



Geçenlerde sitemizin çocuk parkında bir anne, 7 yaşındaki kızının peşinden elinde çatalla koşturuyor, bir yandan meyvesini yediriyor, bir yandan da söyleniyordu: "Bana bunu yaptırdığına inanamıyorum! Bebek gibisin! Şu haline bak!.."

Kızıysa annesinin haline gülerken meyveleri götürüyordu. Arkadaşlarının onunla alay etmesi bile onu rahatsız etmiyordu. Annesinin elinden yemekten oldukça memnun görünüyordu.

Sonrasında anne yanıma oturdu. Dertleştik. Ben ona yardımcımızın izinde, kocamın iş gezisinde olduğunu anlattım. Birkaç gündür çocuklarla yalnız ne kadar zorlandığımı söyledim. O da bana kızının yeme sorunundan bahsetti. "Hiç acıktım demez. Ben peşinden koşmasam bütün gün bir şey yemez, içmez. Sağlıksız değil aslında, ama ona kalsa hiçbir şey yemeyecek" diye dert yandı.

Bana tanıdık geldi bu anlattıkları. Ben çocuğunun peşinden fiziksel olarak koşan bir anne olmasam da, yemek boyunca defalarca "hatırlatmak" zorunda kalan bir anneyim. Bu "hatırlatmalar" yemeğin sonuna doğru "tehditler"e dönüşebiliyor. Ve en nihayetinde tatsız bir şekilde sonlanabiliyor aile yemeğimiz. Neden? Çünkü biz "Hadi" demesek, "Ye" demesek yemiyor kendisi. Bıraksak herhalde saatlerce oturacak sofrada.

İştah konusunda birbirinden çok farklı iki çocuk sahibi bir anne olarak, artık bazı çocukların yemeğe daha düşkün olduklarını anlamış bulunuyorum. Biri beş, biri bir buçuk yaşındaki çocuklarımın damak zevkleri, tercihleri, yeniliğe açıklıkları birbirinden o kadar farklı ki...

Önümüzdeki Kasım ayında anneliğimin beşinci senesini dolduracağım. Deniz oğlumun bana gelip de "Anne, benim karnım acıktı" dediği herhalde beş kere ya vardır, ya yoktur.

Derin oğlum ise henüz kelime haznesi oldukça kısıtlı olmasına rağmen yemek istediğini çok güzel anlatıyor. Karnı acıkınca sandalyesine çıkmaya çalışıyor, yetmiyor, odasının çekmecesinden önlüğünü alıp getiriyor. Bağırıyor, çağırıyor. Karnını doyurana kadar rahat durmuyor.

Bazen şunu soruyorum kendime: Acaba bazı çocuklar gerçekten acıkmıyor olabilirler mi? Ne bileyim, içlerinde bir çip, bir şey mi var sürekli tok hissetmelerini sağlayan? Ya da oyun oynarken bir yandan doyuyorlar mı? Nedir???

Şu bir gerçek ki, bazı çocuklar sadece belirli yemekleri değil, genel olarak yemek yemeyi sevmiyor. Evet, biz anneler bu konuyu bir çekişmeye dönüştürüyoruz belki, ama gerçekten mi acıkmıyor bu çocuklar? Yoksa biz fırsat versek, üzerlerine düşmesek, ısrar etmesek, hiçbir şey demesek, "Anne, ben acıktım" diye gelecekler mi bize?

Ne dersiniz?