Esas sorun boşanmak değil
 

– Anne ya da babasının diğer ebeveyni sürekli çocuğa kötülemesi çok yanlıştır. Çocuk elindeki tek değiştiremeyeceği varlıkların onlar olduğunu bilir, değiştirme hakkı olmadan sahiplenir. Çocuğun bu sebeple ailesiyle kendi iletişimini kendi kurmasına izin verilmeyip, bir diğer güvendiği ebeveyn tarafından sürekli doldurulması çocuğu psikolojik olarak sağlıksız bir alana sürükler.

– Yapılması gerekenin ne olduğunu bildiği halde yapacak gücü bulamadığı için çocuğuna “Senin için ayrılmıyorum” diyen ebeveynler, çocuğun üstüne büyük bir yük yıkar. Bir çocuğun kaldırabileceğinden çok daha fazla bir ağırlıktır bu. Bütün evliliğin sorunlarını canlı canlı evin içinde yaşarken hepsine kendisi için katlanıldığını düşünmek çocuğu tarifsiz bir çaresizliğe iter.

– Birbirini artık sevmeyen ya da hiç sevmemiş olan insanların aynı evde yaşamak zorunda olmasının sonucu olarak hissizlik içinde büyümek zorunda kalmaları zararlıdır. Çocuk evlilik modelini öyle oluşturur. Aşkın, evliliğin, çocuk büyütmenin bu olduğunu sanır. İleride yaşayacağı ilişkileri ona göre belirler ve seçer. Bir şekilde kendi çocuğuna da bu mirası bırakır.

– Anne ya da babanın diğer ebeveyni zor durumda bırakmak için zaman zaman çocuğu kullanılıyor olmaları büyük hatadır. Çocuğu göstermemek, çocuğun maddi sorumluluğunu paylaşmamak, çocuğu görmemek… Sonuçları minik bir insanın hayatının ömürlük çarpık yapılandırılması olarak karşımıza çıkar.

Unutmayın, hasarlı anne babaların çocukları ebeveynleri ister boşansın, ister boşanmasın geçimsizlikten dolayı bir şekilde hasar görüyorlar zaten. Konu boşanmak değil o yüzden. Çocuğun tek ihtiyacı olan sevgi; anne ve babasının sevgisi ve anne babasını sevgi dolu ilişkiler içinde görebilmesidir.