"Gök Kapıları Neden Yüzüme Kapalı?" Mı Diyorsun?!
 

"Gök Kapıları Neden Yüzüme Kapalı?" Mı Diyorsun?!

Mehmet Akif Ardıç (Akhenaton)

“Gök kapıları neden yüzüme kapalı? Neden kalbime küçücük bir ışık bile doğmuyor, bir nûr, bir ziyâ!... İbâdetlerimden hiç zevk almıyorum. Sanki her namaz, bana bitmeyecek bir işkence gibi... Neden kalbim sürekli sıkılıyor, gönlümde "merhamet"in zerresi yok. Kendimi lânetlenmiş, bir köşeye atılmış gibi hissediyorum. Rüyâlarım ışıksız, gecelerim ışıksız, günlerim ışıksız, duâlarım ışıksız hele kalbim, hele kalbim... Kalbim, sanki sonsuz bir çukurda, akrepler yuvasında... Allah’ım, sonsuz rahmetinden bir damla, sadece bir damla...”
Çoğumuz, hayatımızın bir döneminde “ayrım” noktalarına gelmişizdir. Kimi nedenlerle İslâm’ı yaşamaktan uzaklaştığımız, Yaratıcı’yla uzak (ve ayrı) düştüğümüzü zannettğimiz, dualarımıza hiçbir yanıt alamadığımız, gönlümüzün rahmetsiz ve nûrsuz kaldığı, daraldığı; insanların bize zulümleri ve bu dünyanın adaletsizlikleri yüzünden Yaratıcı’yı ve kaderimizi suçladığımız anlar olmuştur. Gökyüzünü taş duvarlar gibi sessiz görüp bu uzaklaşmanın ve uzaklığın gitgide arttığı, büyüdüğü ânlar...

Bu yazım, daha çok pratikte “Yaratıcıdan uzak”, kendi deyimiyle deizm ya da ateizm’i seçmiş ya da çözüm yolu olarak Hıristiyanlık, Yahudilik gibi bozulmuş ve tahrîf edilmiş dîn ve diğer dünyâsâl (insan kaynaklı) öğretilerde çözüm arayışı içinde olan kardeşlerimiz içindir.

Yaratıcı, bizi asla terk etmez ve terk etmemiştir de. O’nun bize seslenişi, sonsuz hikmetlerle petek petek örülü olan Yüce Kitabında dalga dalga yankılanır:
“And olsun ki insanı Biz yarattık; nefsinin kendisine fısıldadıklarını biliriz; Biz, o’na (insana) şâh damarından daha yakınız.” [1]
O bize bu kadar yakınken, hâdis-i kudsîsinde;
“Yere göğe sığmadım; ama Mü’min kulumun kalbime sığdım.”