Hüzünle Başlayan Hayat

[buse]

üniversitenin son yılıydı.artık ortamı biliyor herkesi daha iyi tanıyordum hata yapma oranım çok daha azdı oysa ki ama en büyük hatamı o son yılımda yapmıştım..hayatımın aşkı sandığım o adamla aynı ortamdaydık son senemizin başından itibaren aslında daha önceden de tanışmıştıkta ortamlarımız aynı değildi o kadar samimi değildik..ve son yılımızda aynı ortamda olunca daha da samimi olduk karşılaşıp konuştuğumuz o ilk günü bile hala tüm benliğimle hatırlıyorum..daha o an etkilenmiştim gözlerinin içindeki o anlamlı bakışlardan..sanki bana bişey anlatmak istiyor gibiydii o gözler o dokunuşlar bir arkadaşın gözleri ve elleri olamazdı..etrafımızdaki ortak arkadaşlarımız aramızdaki karmaşıklığın farkına varıp bu işin olamıycağından bahsediyorlardı evet olamazdı çünkü onun çok sahip çıktığı bi sevgilisi vardı.kız bi önceki yıl okulu bitirip memleketine dönmüştü onunla 1 yıldır birliktelerdi ve kız tüm benliğini ona harcamıştı ve onun okulunu bitirip dönmesini ve evlenmelerini bekliyordu..bunların hepsini biliyordum ve kendime dahi itiraf edemeğim şeyler yaşanmaya başlamıştı aramızda.bir gün çıkıp kaldığım evime geldi o an herşey değişicek sanmıştım hayat anlam kazanmıştı sanki..meğer büyük bi boşluğun içine düşüceğim günlerin başlangıcıydı sadece..onu çok sevdim inandım herşeyi değiştirebilir sandım.her yeni sabaha birlikte uyanıyorduk ama tek bi farklılıkla sevgilisinden gelen günaydın mesajlarıyla yaımda telefonu çalıyordu çıkıp dışarı gayet rahat 1 saat 2 saat konuşabiliyordu döndüğünde yeminler ediyor ağlıyor seni ço kseviyorum inan bana herşey düzelicek sadee biraz zaman diyordu ortak arkadaşlarımız bu yakınlığın farkına varıp benim dahada çok canımı yakmak için biz birlikteyken ona sevgilisini sorarlardı ve herkes onu sevmem gerektiğini bu işin yanlış olucağını ve onun asla beni sevmiyceğini idddia ediyor bense kimseye inanmıyordum..her ikimizlede birlikteydi aslında 1 yıl herkesten herşeyi saklayıp dost gbi davrandık!!sadece çok inandım ve en büyük hatamda o oldu.okullarımız bitmişti herkes ailesinin yanına dönücekti işte o vedalaşma anı anlamıştım herşeyin yalan olduğunu!hiçbirşeyin asla değişemiyceğini onun sadece sevgilisinin yokluğunu değerlendirebiliceği bir kız olduğumu anladım herşey ağır gelmeye başladı.hasreti daha da büyük anlam kazanıyordu.ve birgün bir telefonla ve koskocaman bir yalanla benden ayrıldı.gerçekleri öğrenmem çokta uzun sürmedi..öyle şeyler öğrendim ki geçen 365 günün her saniyesi benden hesap sordu sanki..hayatımın değişmiyceğinden emindim ağrılarım ve acılarım hergeçen gün daha çok arttı!şimdi onsuz 2. yılım sözlüyüm!sözlümü seviyormuyum yada onunla evlenebilirmiyim bilmiyorum ama ben hala o inandığım adamı özlüyorum!ve burdan özellikle bayanlara sesleniyorum kimse karşısında ki insanı ne kadar çok severse sevsin asla ve asla inanmasın asla hayallerinizi bir başka insana ve onun hayallerine ortak katarak kurmayın!hayat sizin hayatınız ve bırakın yalnızca sizin etrafınızda dönsün!! unutmayın '''AŞK LAYIK OLAN DA KALMALI''