Bir kıtlık zamanıymış. Hoca'nın yolu bir köye düşmüş. Öyle de olmak üzereymiş. Köylüler Hoca'yı köy odasına davet etmişler.

Bir zaman sonra, köy odasına çocuklardan biri girip biri çıkmaya başlamış. Ellerinde de türlü türlü yemekler varmış. Hoca bunları hayretle izlemeye başlamış.

Derken çabucak sofralar kurulmuş. Büyük küçük herkes sofraların başına geçmiş. Hocayı da sofraya çağırmışlar. Çeşitli yemekler, börekler, hoşaşar, tatlılar ikram etmişler. Hoca, hayretler içinde kalmış. Bir ara dayanamayıp:

"-Allah bereketinizi artırsın!" demiş."Burası meğer ne bolluk yermiş! Bizim oralarda ise halk, açlıktan kırılıyor."

Sofradaki köylülerden biri:

"-İlahi Hoca..." demiş. "Sen bayram, seyran nedir bilmez misin? Bugün bayram! Onun için herkes karınca kararınca azığını ortaya döktü. Bolluğun sebebi budur!"

Hoca, bir süre düşündükten sonra:

"-Ah, ah hemşehrim!..." demiş. "Keşke her gün bayram olsa! Olsa da şu ümmet-i Muhammet yiyecek darlığı çekmese..."

Hoca dağa oduna gitmiş. Odunları kesip eşeğine yüklemiş. Eşeği yola indirmiş. İşi de biraz aceleymiş. Eşeğe:

"-Sen var düz yoldan git." demiş. "Yolu biliyorsun. Nasıl olsa eve varırsın. Benim işim acele. Ben de kestirmeden gideyim."

Eşeği dehleyen Hoca, kestirmeden evin yolunu tutmuş. Eve varmış, çapasını alıp bostana gitmiş. İşlerini bitirip dönmüş.

Akşam da olmak üzereymiş. Eve varır varmaz eşeğin gelip gelmediğini sormuş. Eşeğin gelmediğini öğrenince canı sıkılmış. "Varıp bakayım. Bizim eşek nerelerde kaldı?" diyerek merakla yola düşmüş. Odun kestiği yere kadar yürümüş.

Varıp bakmış ki, bir de ne görsün? Eşek, sırtında odun bıraktığı yerde öylece durmuyor mu?

Hoca eşeğe yaklaşıp:

"-Seni gidi seni!" demiş. "Halâ koyduğum yerde otluyorsun!.."