Aslında bu yılki tatil planım başkaydı. Ancak küçük bir sağlık problemi yüzünden çok uzaklara gitmemem gerekince, baktım geçen yıl İpsala’daki Turing ofisinden almış olduğum uluslararası ehliyet bana bakıyor, adeta "hadi kalk gidelim" diyor. Eh, geçen yıldan ayak alışkanlığı da var; sınırı da bir kez geçmişiz ya, biz Türk’üz, artık orayı avucumuzun içi gibi biliriz. Bindim arabaya, ver elini İpsala sınır kapısı.

Yıllarca otobüslerde, Japon turistler arkamda, Keşan’daki kavşağa gelip program gereği güneye Gelibolu’ya kıvrılmanın verdiği sınırı geçme hırsını ikinci kez yenecek olmanın keyfiyle vardım sınıra. Turing’in ofisinde işe girdiği gün emekli olacağı günü bekleme modundaki bir genç memur, herhalde biraz da Yunanlılara fiziksel yakınlığını aynı zamanda ruhunda hissetmiş olmalı, yavaş hareketlerle ve hayatından biraz bıkmış şekilde işlemlerimizi tamamladı. Ver elini Yunanistan artık!

Yoo, öyle kolay değil. Bu kez Yunan muhalefetiyle karşı karşıyayız. Komşunun 30 yıldır büyüklüğü hiç değişmeyen sınır kapısı, bir de görevlilerin siesta ısrarı yüzünden iyice bloke olunca, beklemekten başka yapacak bir şey yok. Neden sonra kabul görüyor ve sınırı geçiyoruz. Bu arada, bu ülke bu yüzden batıyor diye düşünmekten de kendimi alamıyorum. Via Egnatia’da batıya doğru yol alıyoruz artık. Bizans döneminde başkent Constantinopolis, yani İstanbul’u batıya bağlayan yolun güzergahı ve ismi aynen korunmuş. Eski dönemlerde bu yol İstanbul ile Roma’yı birbirine bağlarmış.

İskender'in şehirleri
Türkiye’yi geride bırakır bırakmaz önüme gelen ilk büyük kent çıkışında Alexandroupolis yazıyor. "İskender’in şehri" yani. Alexander, malum ünlü kumandan ve filozof, M.Ö. 4. yüzyılda ortalığı kasıp kavurmuş kişi. Onun kurduğu ve kendi adını verdiği 2 kent daha var. Biri, bizim İskenderun; diğeri de Mısır’daki İskenderiye. Polis de "şehir" anlamına geliyor. Bu sözcük dilimize "bolu" veya "bul" takısıyla yerleşmiş. Kallipolis’ten Gelibolu, Safranbolu ve diğer tüm bolu’lar... Stinpoli de daha sonra İstanbul olmuş. Alexandroupolis bizde Dedeağaç olarak adlandırılıyor.



Sapaktan çıkar çıkmaz, daha denizi görmeden bile bizi Ege’de hissettiren bir kente giriyorum. Sıcak bir öğleden sonra herkes, deyim yerindeyse arazi olmuş, gümrükteki memurlar gibi. Ölü bir kentteyim adeta. Her taraf kapı duvar. Her şeyi anladık da yahu benzinci siesta yapar mı? Acaba otel de siesta yapıyor mu endişesiyle ismi aşina gelen ilk otele atıyorum kapağı ve rahatlıyorum. Otel açık. Onca sıcak ve yoldan sonra resepsiyonda mükemmel Türkçe konuşan, güler yüzlü, İstanbul doğumlu Petros karşılıyor bizi. Odamıza yerleşiyoruz. Akşam hava kararıp kente inince bir de ne görelim? Uyuyan canavar dirilmiş, kent cıvıl cıvıl, her yer tıka basa dolu. Şimdi anlaşıldı, bunlar gece azmak için uyuyorlar tüm öğleden sonra. Yahu, hani derin kriz vardı bu ülkede? Kandırıldık galiba. Kriz insanların ruhunda oluyor galiba.

Buraya gelmeden önce okuduğumuz restoran yorumlarında oldukça iyi bir not alan Nisiotiko Restaurant’a gidip oturuyoruz. Türkçe olarak karşılanıyor, üzerinde Türkçe yazan ve Türk bayrağı olan menüler geliyor önümüze. Birden tersini düşünmeden edemiyorum. Türkiye’de üzerinde Yunan bayrağı olan menü olsa herhalde o restoran sahibini sorgusuz sualsiz içeri alırlar. Aslında genelde lezzetli, ancak kaba bir mutfak olan Yunan mutfağı hakkındaki görüşlerim burada değişiyor. Ne zarif sunum, ne ince lezzet! Unutamıyorum. Beraberinde Yunan grappa’sı diye adlandırabileceğimiz, Tsipouro içiyoruz. Ödediğimiz fiyat çok ucuz değil ama böyle bir yemeği Türkiye’de yemenin bedeli çok daha yüksek olur. Daha şaşırtıcı olanı ise Yunanistan’ın teorik olarak en ücra, başkente en uzak kentinde böyle bir restoran ve bir kent havası bulmak oluyor. Anlayacağınız Kars’ta bulmak gibi bir şey.