Geçer sandım…
Bi aralık sızmıştın yüreğime… Hesapsız ama kitaplı girmiştin…
“Hiç duymamıştım” derken yalan olmasın duymuştum da duymamaya adamıştım o duyguları… Usul usul kaptırdım sonra sen dahi farkında değildin… Ardı sıra “hiç kıskançlıklar” yürüdü… Düşler, ardı sıra… İliklerimde bir şeytan yürüdü ki kapkara ederek gözlerini, sorma gitsin… Aşk her şeyi hiç yaparcasına gözlerine, dizlerine, dudaklarına koşturuyordu ey sevgili ama sen yoktun…
Bir rüya sandım…
Birazdan çıkar gider dedim içimdeki “üç harfli”(Aşk)…
Seninle yatar seninle kalkarım. Hayat sanki uzun süreden beri ilk defa gülüyordu yüzüme. Yalnızlık ilk defa böyle süslü böyle alımlı gelmişti. Yüz vermiyordum ya ondan olsa gerek… Ben yetişemiyordum ya hızına ne çok çaresiz kalıyordum… Ne çok hiç…
Şimdi sevgili sen bir heves sandım öyle mi? Hem de gözleri görmeyeninden…
Sustum çekildim kabuğuma… Koydum seni zulama…
Bundan gayri, ne sen bileceksin sana yazılanları ne de konuşacağım içimdeki senle…
Bundan gayri sevgili!
Seni kimse bulup çıkaramaz, kadavramı kurcalayan tıp öğrencileri dahi…
Elveda demiyorum, anlasana…
Elini ver, sevgili…