Nasrettin Hoca bir gün camide vaaz edecekmiş.

Cemaate:

- Ey cemaat! Size,ne söyleceğimi biliyor musunuz, demiş.
Cemaat 'bilmiyoruz' diye ses yükselince. Hoca:

- Madem bilmiyorsunuz bilmeyin daha iyi demiş.
Hoca minberden inip, gitmiş. Cemaat merak içinde kalmış.

Ertesi gün Hoca yine aynı soruyu sormuş:

- Ey cemaat! Size, ne söyleceğimi biliyor musunuz?
Cemaat bu sefer anlatsın diye 'biliyoruz' demiş.
Bunun üzerine Hoca:

- Biliyorsanız niye anlatayım ki, demiş.

Yine minberden inip gitmiş. Cemaatin merakı iyice artmış. Bu sefer aralarında kararlaştırmışlar.Hoca bir daha sorarsa 'kimimiz biliyoruz, kimimiz bilmiyoruz' diyeceklermiş. Ertesi gün Hoca yine aynı soruyu sorunca 'kimimiz biliyoruz, kimimiz bilmiyoruz' demişler. Nasrettin Hoca'da :

- O zaman bilenler, bilmeyenlere anlatsın, demiş.

Hoca bir iş için Sivrihisar'a gitmiş. İşi epeyce uzamış. Bu sırada parası pulu da bitmiş. Gidip karnını doyuracak bir kimseyi de tanımıyormuş.

Midesi açlıktan kazınmaya başlamış. O sırada bir fırının önünden geçiyormuş. Bakmış ki, nar gibi kızarmış somunlar! Taze taze tezgâhın üstünde...

Açlıktan gözleri kararan Hoca yutkundukça yutkunmuş. Bir müddet somunlara bakmış. Sonra tezgâh sokulmuş. Tezgâhın başında oturan ekmekçiye sormuş:

"- Kuzum efendi," demiş, "Bu ekmeklerin hepsi senin mi?"

Ekmekçi gayet doğal bir şekilde:

"- Evet, benimdir." demiş.

Hoca heyecanla tekrar sormuş:

"- Gerçekten bunların, bu sıcak ekmeklerin hepsi senin mi?"

Adam, Hoca'ya çıkışarak:

"- Ne bu kadar zorlayıp duruyorsun be adam!" demiş. "Bu ekmeklerin hepsi benimdir, dedim ya!.."

Hoca kızarmış ekmeklere son bir kez bakıp:

"- Öyle ise ne bakıp duruyorsun? Yesene!.." demiş.