 Sessiz Bir Aşk
Sonbahar mevsimi gelmişti. Sarımtırak yapraklar yolları kaplarken güneş bulutların arasından kendini gösterir gibi oluyordu arasıra. Herkes güzel bir sonbahar akşamı geçirmek için evlerine çekilmişti adeta. Akşam üzerine doğru kızıla boyalı mehtabla ağaçlardan düşen yaprakların arasından iki sevgili kolkola yürüyorlardı. İkiside mehtabın güzelliğine dalmış görünüyordu. Bir gölün kıyısındaki banka oturdular yavaşça. Göldeki ördeklere baktılar. Elleri birleşikti o anda da. Saatler geçmişti farkında olmadan. Sonra sessizlik bürünmüştü bu aralarındaki sessizliğin dışında gecenin yaklaştığı izlenimini veren bir izdi. Kız, çocuğun omzuna yaslandı çocuk kızı koluyla sarmaladı gökyüzüne baktılar bu defa da. İkisi de geç olduğunun farkına vardıklarında evlerinin yoluna koyuldular usulca. Elleri sımsıkı sarılmıştı sanki zorla bir kuvvet gelip ayırmaya çalışsa imkansız olacak gibi sıkıydı elleri. Kızın evine vardıklarına kız sevgilisinin yanağına bir öpücük kondurdu ve çocuğun göğsüne parmaklarıyla bir kalp çizdi ve sonra sıkıca sarıldı sevdiğine. Çocuk kızın yanağını okşadı ve sonra o da yanağından öptü ve sonra evinin yoluna devam etti. Yolda bir park gördü ve bir salıncağa oturarak yavaşça sallanmaya başladı ve bir müddet sonra durdu. Gözleri buğulanmıştı ve bir iki damla gözyaşı süzülüverdi sonra da. Kafasını gökyüzüne çevirdi. Bir şeyler mırıldanır gibi söylenmeye başladı kendince. "Aşkın en güzelini buldum sana şükürler olsun Allah'ım." sonra duraksadı gözleri gene doldu ve sözlerine devam etti. " Yalnız sevdiğinin sesini duyamamak ne acı verici bir şey olduğunu da bu aşkın içinde yaşadım. " dedi ve sustu bir an. Gözyaşlarını sildi ve bir kaç söz daha fısıldadı rüzgara. "Sessizliğe mahkum bir aşkı seninle yaşamak varmış kaderimde. Seni Seviyorum gül yüzlüm." Gecenin karanlığında ayağa kalkarak evinin yolunu tuttu.
Kaderim mi bu sessizlik
Yüzünü gördüğümde üzülüyorum her defasında
Ellerimi tuttuğunda yüzüme gülümsediğinde
İçimi ısıttığın zamanlarda
Bilemezsin aşkınla büyüyorum
Zamanla sensiz olamıyorum
Karanlığa karışınca sessizlik
Yüküm ağır sevdiğim taşıyamıyorum bazen
Sen olmasan yok olurdum dünyada
Her şeyi yenmek kolay sen yanımdayken
Yalnız...
Her şeyden çok
Sesini duymaya ihtiyacım var.
|