buse

Kurumuş yapraklarını dökmüş menekşe
Susuzluğunu duyuramamış güzel bülbüle
Gözyaşlarıyla ıslatmış garip toprağını
Bülbül şakırken ağaç dallarında.

Eski güzelliğinden eser kalmamış
Yalnızlık onu biçare bırakmış
Bülbül daldan dala coşup gezerken
Menekşe ölüyormuş günden güne

Son gündoğumu ve günbatımı derken
Son nefes alışlarını yaşamış geceyarısı
Güzel bir sabahın eşiğinde
Bülbül menekşeye su getirivermiş

Deli gönül çağlar esersin
Gönülden gönüle aşk eylersin
Bir vakit aklına sevdiceğin gelince
Onu aynı güzellikte bekler mi bilirsin!