buse

Bazen bişeylerin olması okadar mutluluk werirki insana, hayatına yeni bi anlam kattığını düşünürsün. Artk herşey mutluluk vermeye başlar sana we sen kendini özel görürsün... Böyle duygulardı işte senin bana yaşattıkların. Güzeldi, özeldi, farklıydı, mutlu ediciydi herşeyden önce.Ozaman söylediğim sözler hep aynıydı: iyki çıktın karşıma, iyki tanıdım seni, iyki varsın, gibi uzayıp giden iyikilerle dolu cümleler... Ağzı kulaklarına warıo die tabir wardr ya gün boyu öyleydim yanında, mutluydm, güwendeydm, huzurluydm. Çünkü sen wardın. Ellerm ellernde, gözlerm gözlerndeydi. Ama çok uzun sürmedi işte. Neden hep böyle olur? Neden ayrılıklar hep hüzün werir insana? Özlüorum geçirdiğimz günleri, konuşmalarımızı, sohbetimizi, gözlerini, bakışlarını, tebessümünü we daha bir sürü şeyi. Ama yoksun ve olmayacaksın artık. işte en kötü olanda bu. tek isteğim ayrılan yollarımızda ikimizinde mutluluğu...