Meğer Aşk Denilen Şey
Güneşli Avlulardan Çıkıp
Kumsallara Uzanarak yaşanırmış
Biz Bilemedik...
Ellerinden Tutup
Gözlerinin İçlerine Bakmaya Kıyamadığım
Vurgun Dalgalar Nasılda Çökertti
Bi Anda İkimizi...
Kapıldık Gururun Buhranında
Çirkinleşen Yüzlere
Geceye Yakın Akşam Üzerinde
Gözlerimizde Saklı idi o Son Zelzele...
Kopmayı Bekleyen Tufan gibi
Acımasızdık Olacaklardan Habersiz
Sözlerin Kükreyişinde
Bin Bıçaklar Vurduk Sırtlarımıza Kanattık...
Elimiz,Yüzümüz,Sırılsıklamdı
Sanmayınki Yağmur Yağıyordu
Beyinlerimizden Zehir Dışarıya Akıyor
Göz göze Ağlıyoruz...
Gülümsüyor,Sımsıkı bir Birimize Sarılıyor
ve Biliyorduk
Bizi bizden Başka Anlayan yoktu
ve Bizim bizden Başka Kimsemiz yoktu...