Şımarık güvercinler fısıldadı kulağıma, yine hüzün
Yaralarımdan öperek düşürdüler kanatlarını
Bir zemheri kokusu yaladı saçlarımı
Oysa ben hiç bir mevsime bu kadar borçlu kalmamıştım
Paramparça ettim bildiğim bütün tebessümlerini
Aşk, simsiyah saçlarından çamurlar akıtıyordu
Ölümlü sevdaların her can çekişinde
Kıymet bilmeyen bakışlarının
Harem-i ismetine iki büklüm süzülür göz yaşlarım
Ağladığımın farkına varmadan ıslatırım yağmurları
Ve bir yalnızlık serperim dağ yamaçlarına
Senin kokun bile yoktur
Rüzgara emanet edecek kadar...