Bu gün tam iki yıl oldu benden ayrılalı. 2 yıl sadece dışardan izledim tek tük konuşmalarımız oldu iki yılda. Bana bi kere bakarken yakalasam midemde kelebekler uçar. Yakalanmadan izlerdim onu bu iki yıl içinde. Bu gün biraz dolaştık Cemile’yle okul çıkışı sonra o geldi, Ömer.
Gözümün içine baka baka kanka dedi erkek bi arkadaşıyla tokalışır gibi tokalaştı benimle. Bi kanka kelimesi bile 1 gün boyunca ağlatmaya yetiyodu beni. Yüzüm düştü o an zor tuttum kendimi, gülmeye çalıştım. Biraz yürüdük ‘‘Hadi beni eve bırakın.’’ dedi. Evini bildiğimden bile haberi yoktu kesin. Annesinin facebook profilinde araştırdım, bi resimde arkasında bi dükkan vardı onu internette aratıp evini buldum. Ne zaman çarşıya çıksam o evin önünden kesin geçerim… Yol boyunca gözünün içine baktım bana bakar mı? göz göze gelir miyiz? diye. O ise sadece önüne baktı.
Onu bıraktık eve gelip 1 saat ağladım. Ona bağlandımmı yoksa aşıkmıyım. Bu yaşta aşk demek mantıklı gelmiyodu ama ya öyleyse .Benim hala onu sevdiğimi anlamıyo muydu yoksa anlamamazlıktan mı geliyodu. Tamam kabul çok güzel veya çok fit değilim ama herşey dış görünüşmü? Ona bakarken parlayan gözlerimi, kocaman kalbimi hiçmi görmüyo? Sonra içlerinde beynimi en fazla yoran soru takıldı kafama. Onun için ağladığımı bilse umursamayıp benimle dalgamı geçer yoksa bu kadar sevildiği için mutlu olup beni sevmeye başlar mı?