buse

Seni tam unuttum dediğimde gözlerini gördüm, o bakmaya cesaret edemediğim gözlerini. MEğerse ben seni unutmamışım esmermeleğim, kendimi kandırmışım. Şöyle bi kendime baıyorum da seni ne kadar özlemişim, gözlerine bakmayı, bitanemi, meleğimi, sana kalbimden seni seviyorum demeyi o kadar özlemişimki... Ama hiçbirşeye cesaretim yok, bunu yazmaktan başka hiçbirşeye cesaretim yok, çünkü içimdeki anlam veremediğim koskoca umudun yanında korku da var. Dua ettim, isyan ettim, kendimi yedim bitirdim ama hiçbiri işe yaramadı. Sınıfta yağmurdan pencereme düşen her "sen" i gördükçe ve hala silmeye kıyamadığım mesajlarını okudukça içimde kurumakta olan umut tekrar filizleniyo. Bana emanet ettiğin kalbini hala o ilk günkü gibi saklıyorum, ama benim kalbime nolduğunu hiç bilmiyorum, bunu sorgulayacak fırsatı vermedin bana. Şimdi o kadar pişmanımki gözlerinin içine bakarken ellerini tutamadım, sana doya doya sarılamadım. Şimdi aşkım yanımda olsa ona sımsıkı sarılcam ve hiç bırakmicam. Ama yok işte, kader bana 1,5 aylık mutluluğu layık görmüş. Sonrası da ne zman biteceğini bilmediğim hüzün zinciri... Hep sonlardan nefret etmişimdir, mesela sevdiğim bi filmin sonunun gelmesi ya da elimdeki bir parça çikolatanın bitmesi, ama bu son hiçbirinin olmadığı kadar acı oldu bitanem. Sevdiğim tek son ayrılığın sonu. Seni dünyanın ipinin ucuna kadar SEVİYORUM ESMERMELEĞİM... (ne olur geri dön)
:'(