Ince gözlerine sıgınan bir ebâbil kusunun azatlıgında gönlüm.
Her sey, senin sesin mi semâmda Züleyha?
Bu cılız kanat vurusları, kalbimde ümit kuslarının.
Bu yüregimin içinde düsüp kayboldugum kuyu;
Simdi dudaklarına kondurdugun bu aceleci hüzün.

Kalbimin kırılgan mührü, yine sırlı bir camda Züleyhâ...
Istedigin kadar kaybol sen Yusuf'un saraylarında
Yönünü döndügün yer, hep Yusuf'tur.
Pencereden baktıgın yer, hep günestir Züleyhâ.
Ve içtigin her tâze su.

Hangi hâtıramda saklansan bulurum seni;
Ilık bir rüzgâr gibi esisinden tanırım seni Züleyha.
Kalbimin sokaklarında korkakça kosusundan,
Ince gülüslerinden ve "Züleyhâ Kokun"dan.
Hiç bulamazsam; bir Azîz'in bakıslarından tanırım.
Istedigin kadar kaybol sen Yusuf'un saraylarında.

Oysa kaybolan benim gönlünün dipsiz kuyusunda.
Kardesim "yalnızlıgın" yüküne altın kadehimi koyan
Sonra onu da kendimi de ele veren benim...
Dönen benim Züleyhâ, gökyüzünde yitik kuslar gibi
Her seferinde vurulup sana dönen sonra içlerinden.
Unutan benim benligimi ve benim günbegün sana dönüsen
Ve seni bir Yusuf'a dönüstüren;
Sonra da soran benim sırrını hep göz izlerinden.

Tasıyamadıgım, sen degilsin benim;
Kendi gögsümdeki yük benim Züleyhâ,
Zifîr gönlümü kalem yapıp da
Müptelası olan benim kumlara seni çizmelerin.

Yalınayak kosup da cam kırıklarının üzerinde;
Beni onarmandan korkan benim sonra.
Kirlenmesin diye beyaz elbisen ayaklarımdaki kanlarla
Kendimden uzak tutup zindânlarıma atan benim
Ve tükenmesinden korkan vuslâtsız sevdâlarının...

Oysa bütün yollarım, sana çıkıyor Züleyhâ,
Hiç kanamaz dedigim yerlerim, bir bir kanıyor...
Tutamadıgın ellerim, gül gül kanıyor...

«Söz geçir atardamarlarıma gel yine yüregim ol da...
Gözyasların da aynı yakıyor, Cehennem'den bir kor da...»

Züleyhâ, gözyaslarımla büyüttügüm bir teldir saçın.
Gögsümde ince rüzgâr; yüzümü oksayan eldir saçın.
Zindân zindân yoklugunda esâretimi eleverir saçın...

Saray da sensin oysa zindan da!
Asılayım bir safak vakti, zülfünde hatırlat da!
Bir kerecik saçlarında uyuyayım da,
Sonra küseyim,
Yitik bir mavi gibi yazgına... Sonra...

Bütün yollarım, sana çıkıyor Züleyhâ...
Dogum, batım, önüm, ardım, arzularım ve imânım...
Rûhunun bestesi bu rüzgâr;
Ulastırır sana ne hissetse kalbim; ne geçirse aklım...
Çöllerimde gizlenisim bu çocukça;
Yeter mi yarım kaldıgımı sensizken gizlemeye?!
Gül kokun rûhuma dolandıkça,
Gömsem neye yarar yüregimi en kuytu yere!

Bütün yollarım, sana çıkıyor Züleyhâ
Her duragı senden geçen bu hüzün tramvaylarında.
Pervâne gibi çevrende dönüp dönüp

Bırakıyorum rûhumu atesten bakıslarına.
Bırakıyorum rûhumu atesten bakıslarına...
Bırakıyorum rûhumu atesten bakıslarına......

Züleyhâ, merhametliysen bu kalbi sag koyma;
Gözyasınla da olsa vur, ama vur camdan hançerini...
Ben Ismâîl olayım; sen bir Ibrâhîm basucumda;
Daya bembeyaz boynuma gâmdan hançerini...

Ama sakın gözlerime bir kerecik bakma.
Ama sakın gözlerime bir kerecik bakma...
Ama sakın gözlerime bir kerecik bakma......

Sorma "Ey Yusuf, nereye?" diye bana...
Bütün kelimelerimle artık sustum hayata;
Gönlümdeki Kenân'adır simdi yolculugum...