eg24

ÜSKÜDAR ÜNİVERSİTESİ REKTÖRÜ PSİKİYATRİ UZMANI PROF. DR. Nevzat Tarhan:

“Çocuğun ödev yapmayı sevmesi için öncelikle nasıl bir öğrenme modelinin olduğu bilinmeli. Bir insanın beş çocuğu varsa, beşinin de öğrenme modeli birbirinden farklı olabilir” diyor.

Reem Nöroloji Merkezi’nden Nörolog Dr. Mehmet Yavuz ise ödevlerin başlıca amacının, öğrencilerin anne-baba, öğretmen ya da bir başka öğreticiden bağımsız olarak kendi kontrol ettiği çabalarla bilgisini tamamlaması olduğunu vurguluyor. Böylece çocuk kendi kendine sürekli artan bilgiye ulaşabiliyor ve kendi düşünce biçimini oluşturabiliyor.

Çocuğa ödevinde hiç yardım etmemek, zorluklar karşısında desteksiz kalabileceği duygusunu uyandırıyormuş. Kerem’i hatırladım, geçen yıldan. Ağlayarak “Ben bunu yapamıyorum!” dediğinde, ona başka bir kağıt üzerinde, elinin üstüne elimi koyarak yaptırdığım harfler yüzünü güldürmüş, soma da defterine yazmış o harfleri. Dr. Yavuz, yardım konusuna da açıklık getiriyor:

“Yardımdan kastımız çocuklar yorulduğunda onların yerine ödevlerini yapmak değil, bilgilendirmek. Nasıl sözlüğe bakacağını ve bilgiye ulaşacağını öğretebilirsiniz. Böylece bilinçli ödev yapma alışkanlığı kazandırabilir ve kendisiyle ilgilenildiği hissettirerek duygusal gelişimine de katkı sağlamış oluruz.”