buse

Sen, benim içimde o kadar anlam kazanabilen bir soyut gerçek... Kalbime sığabilmen için kalbime "Reset" atar, güler geçerim. Onun için sana küçük sevgilim diyorum ya zaten? Sana yazdığım bi mesaj vardı ya hani "Yakışıklı, karizmatik ve sempatik erkekler kızların bir numarasıdır, bir de kızlara duygularını ifade eden erkekler vardır ki sanki suçlu gibidirler bu duruşlarından dolayı bazı olgun kızlar ise bu erkekleri tercih ederler." bu mesaja karşılığın benim için o kadar önemliydi ki sen, "Ben bunu GEÇ OLSADA ANLADIM" dediğin zaman...Artık sözün bittiği yerdeydim. Bu cevap beni o kadar etkiledi ki seni tekrar kabul edip kalbimde ki SEN'in üzerindeki tozlarını almam gerektiğini düşündüm.Yaşadıklarınla olgunlaşıp birazda yıprandığını gördüm ki bu bana yaşattıklarının sanırım sana kalmadığını gösteriyor? Bilmiyorum, böyle düşünüyorum belki de herkes böyle düşünürdü?
Senden sonra hep "günlerim ağlak" geçtiğini bir sen bilemedin... Seneler sonra, kardeşlerimde oldu. Öz değillerdi ama özümden daha yakınlardı..Kendime karşı sessiz kalıp "melankolik" olduğum anlar oldu. Ama bilirdim ki, onlar bana sahip çıkmayı bilirlerdi.
Bazen kendime bazen kardeşlerime soruyorum, benim "neyim var ki"? ben ona ne yaptım ki? Cevaplarını bulamadığım o kadar çok soru geliyor ki aklıma bazen bilincimi kaybedeceğimi düşünüyor, cevaplarından vazgeçiyorum. Hani evrenin ne kadar büyük olduğunu, hani dünyanın da bir sonu olabileceğini düşündüğün zaman korkupta cevabından vazgeçersin ya, işte öyle bir duygu gibiydi bu..
Neden senden başkası değil? Bazen kendime lanet ediyorum. Karşılığını alabileceğim bi kız neden sevmedim? diye. "Mutlu olmak için ille çile çekmek" mi lazım olduğunu düşünürdüm ama AŞK kelimesinin kutsal olduğunu hatırlayıp aşkının uğruna çilenin çekilmesi gerektiğinide düşünüyorum.. Sana olan en son mesajımda "Belki ben, belki başkası ama yeter ki sözünün eri ol." Dediğimde birazcık öğüt alacağını umuyordum. Umduğum gibi olacaktır inşaallah. 2 gündür çok az uyuyorum, hiç denemeyecek kadar..