Avcılar kulübünde atışların en hararetli yerinde eski bir avcı eline sazı almış yüksek perdeden çalıyordu:

- Şimdi bizim buralarda balıkçı mı var? Biz gençken okyanuslarda şehir büyüklüğünde gemilerle balık avlardık. Onlara "yüzen şehir" derlerdi; içinde en az bine yakın balıkçıydık. Hepsi dalyan gibi çocuklar, peeeh! Ne günlerdi onlar...
Genç bir balıkçı sordu:
- O zaman siz oralarda o balina dedikleri balıkları avlıyordunuz değil mi?

Sorunun cevabı en azından "evet" olmalıydı, ama yaşlı adam o kadar kendisi kaptırmıştı ki, gence küçümseyerek şöyle bir baktı ve son noktayı koyuverdi:
- Sen galiba beni anlamıyorsun evladım! Biz o dediğin balıkları yem olarak kullanıyorduk, yem!

İngilizler ilk defa Avustralya'ya çıkıyorlar. Medeniyet adına yüz akıyla milyonlarca insan kanı döken bu yiğitler, yine de insan eti yiyen yamyamların varlığından ürküyorlar. Önce ilk karşılarına çıkan yerlilerle işaret yoluyla sohbete dalarlar. Sonra da sıra asıl merak ettikleri soruya gelir:
- Sizin buralarda insan eti yiyen kimseler var mı?
- Niçin sordunuz?
- Biz onlardan çok korkuyoruz da...

Yerli gayet misafirperver bir tavırla korkuları yok etti:

- Korkmayın korkmayın... Var olmasına vardı ama... Biz onları yedik!