buse

Kalpten kalbe giden görünmez bir yol vardır.Kilometrelerce mesafe olsa da ulaşılması zor değildir.Gün batımında şehir manzaralı salaş bir meyhanede kadehler hep yarımdır.Dört yanımız eksik olursa daha az acı çekiyormuş kalbimiz, kaburgalarımız daha az batıyormuş nefesimize. Uyduruk da olsa iyi sözler duymaya ihtiyacı vardır kulaklarımızın, uyduruk da olsa kâfidir. Son sözü söyleyecek nefesimizi bekliyor olmalıyız. Oysa son nefeste değil her nefeste söylememiz gerekmez mi sevdiğimizi? Berrak bir gökte aşkın uğruna savaşmalısın mavilerle, gök yüzünü sevdiğinin avuçlarına vermeli ve okyanusu bir balık gibi onun vücuduna sarmalısın.Biliyoruz ki ölüyoruz…Her gün daha çok her nefeste biraz daha çok.Kar yağmış avuçlarımıza, yaralı bir ceylan sessizliği hakim.Ateş içmişken üşüyorsanız eğer şarabı sevin. Yüreğimiz çarpıştı bir kere , gözlerimiz takıldı bir kere birbirine unutmak ne mümkün ? Şimdi kadehleri kaldıralım.Aşklara içelim, aşkları içelim .Kaç çiçek açar yüreğinizde bilemem ama çok güzel kokuyorlar.Bana küçüklüğümü hatırlattı.Orada unuttuğum ciğerlerimi veriyor ve nefes aldığımı hissettiriyor.Rengi solmuş kurumuş yüreğimizi suluyor birisi.Ben düşünmekten yoruldum, benim yerime de düşünür müsün? Benim yerime ilgilenir misin insanlarla, yalanla, ihanetle, yalnızlıkla? Geceleri birdenbire bastıran sağanak yağışlı korkuları alır mısın yamacımdan? Gündüz gözüyle sevemiyorum kimseyi. Yüreğimdeki bu düğümü çözebilir misin? Hiçliğin altüst olmuş gölünde ufak dalgalarız.Daha gidecek çok yol vardı önümüzde ama biraz durup sarılmak, koşanlara inat, hayata inat durup dans etmek gerekti. Öyle yani dans etmek güzeldi…