Buruk bakışından özlemin belli
Dokundur gözüme, asla ağlama
Aldığım nefesten bulup teselli
Başını göğsüme yasla, ağlama
keşkeler kudurur, umutlar gider
Gönül telimize değince keder
Bu bizim halimiz, diyelim kader
İsyanla, matemle, yas’la ağlama
Kaçırdım vuslatı sıramı savdım
Kahrettim şansıma, yazgıma sövdüm
İnan ölümüne bir seni sevdim
Sevmiyorsun deyip, his’le ağlama
Sevda yaprağını dökmesin güz’ün
Ölmeden kabrimi deşmesin yüzün
Çatılmasın kaşın, düşmesin yüzün
Çevirme başını küs’le ağlama
Bir nebze kıymetim, var ise hatır
Döktüğün yaşlara beni de götür
Ne olur sus artık, ne olur bitir
İçimi acıtan sesle ağlama...
Adem Ahmet Pehlivan