Ne bilir ki insan
ya da
neyi paylaşamaz.
Aldığı nefesin hesabını veremezken.
Dokunsalar ağlayabilirim artık...
Kaç kere büyük aşk yaşadın ki sen
ya da
kaç kere yürekten sevdin bir insanı.
Her ayrılığı kalp ölümüyle sonuçlanan
ve
her ayrıldığında
mutlaka acı duyan biri varken.
Hele ki,
bir de o parçalanan kalplerin içindeysen.
Her seferinde,
vurdum duymazlıklarla yaşamaya alıştım ben.
Ve
her seferinde yeniden dirilmeye,
tekrar ayakta kalmak için mücadele etmeye çalıştım...
Çünkü, sadece karşılıksız yürekten sevendim ben.
Kaç sefer büyük aşkın içindeydin ki sen...
Yaşanılması kolay
ve
bir o kadarda heyecan veren...
Sonunu hiç düşünmeden
yatağa serilen aşklardan
değildi benimkisi...
Kaç yürek eskittin gerçekten severek.
Öyle bir anlık zevk gibi değil...
Kaç defa tamir ettin kalbini
ellerin titrerken..
Belki de hepsi sahteydi sevgilerin...
Hepsi yalan dolandı, ne bilinir...
Ne bilinir ki zaten,
geçmişten gelen...
Gün bugün ve yaşanıyorken,
her seferinde
birer, beşer,
belki de milyonlarca kalpler kırılıyorken.
Kim ne bilir ki zaten,
aşktan,
sevgiden yoksunken...
Üç beş günlük aşklardan değildi benimkisi...
Bunu biliyorum en azından.
Hayatta neye geç kaldıysam
ya
o anı yaşamak istemişimdir
ya da
terk etmeyi hiç sevmemişimdir.
Neyi kaçırdıysam şu hayatta
ya
sevmekten nefret etmişimdir
ya da
tekrar acı çekmekten korktuğum içindir.
Kısacası,
hayat zaten acısıyla tatlısıyla yaşamak içindir.
Ve yine kısacası,
her şey kafamızda kurulur, biter.
Kimsenin ruhu bile duymadan..
Hele ki bu devirde aşklar ve sevgiler
platonikken...