İlkbahar zamanında tanıştım seninle
İlk ay, ikinci haftasında
Uzun sohbetler, güzel anılar paylaştık zamanla
Birbirimizi tanıdık yavaşça,
Ben hayatımı anlatırken, sen hep dinlerdin beni
Bana destek çıkar, beni düşünürdün
Bense bundan fazlasını istemeye başlamıştım artık
Küçük titrek bir mum ışığının yansıması olmaktan çok
Her gün senin üzerine doğan bir güneş olmak istedim
Sadece beni dinlemenden çok seni tanımak istedim
Nefesini hissedecek kadar yakın olamayacağımı bilmeden,
Senin nefes alışlarınla hayata tutunmaya başladım
Bazen yalnızlıklara gömüldüm, sana söyleyemedim bunları
Yalnızlıktan çok seni üzmekten korktum sadece
Dertleri bir kenara bıraktım, belki de onlardan kaçtım yıllarca
Yıllar geçtikçe yeni anılar paylaştıkça büyüdüm zamanla
Öğrendim yaşayarak bazı şeylerin yalnız kalması gerektiğini
Tıpkı dolunayın binlerce yıldız etrafında olması kadar,
Kendi içinde yalnız olduğunu anladığım zaman...
Binlerce arkadaş, dost veya diğerleri,
Kendi içimde yalnızım ben aslında...
Cevaplar yıllarca üst üste birikiyor kalbimde
Açıp bakmak zor geliyor bana.
Cevapların doğruluğundan çok gerçeklerle yüzleşmek zor aslında...
Yıllar sonra gerçeklerin arasından sıyrılıp
Seninle ilk kez göz göze geldiğimiz yerde
Sana arkamı dönüp gittiğimde
Asla pişman olmadım diyorsam
İşte bu bir yalandır...
Gerçekler acıdır sevdiğim,
Yıllar sonra ilk ve son kez
Sana söyleme cesaretinde bulunuyorum
Seni Seviyorum...