boşa harcanmış bir ömrün ardından
ah çeker gönül, hiç utanmadan
seneler gelmiş geçmiş, bilsem de
arada bir aklıma gelsen de
masal gibi geliyor, gülsem de
aradık sonsuzluğu, doğmayacak hayallerimizi
kim düşünürdü ayrı düşeceğimizi
tüketip hayelleri, dünyaya döneceğimizi
ama hayat...
dünya döndü, biz savrulduk
unuttuk düşleri, koşmadan yorulduk
reva mıydı yaşarken ölmek
mümkün müydü ölürken gülmek
ama kolaydı rollere bürünmek
ya da sonu kabullenmek
ıssız yolda yürüdük durduk
neden sonra birden sustuk
oysa bunu görememiştim
teninin zarif gölgelerinde
oysa bunu duyamamıştım
mecazi gelen sözlerinde
artık yoktu hiç ışık
tabiatüstü gözlerinde
insanlığım karışık
karanlık dehlizlerinde
karanlık olacak evrenin kalbi
aydınlık beni çoktan terketti
paçavra, yağmurun altında gibi
ıpıslak kaldım, her yer rutubetti
çok istedim, yaşamadan ölmeyi
ah çektim, unutuverdim sevmeyi
reva mıydı taktığım maskeler
pervasızca dansetti kelimeler
ama hayat... dediler
ruhumu kemirip aklımı çeldiler...