31 Ocak 2016, 22:00 | #1 |
Senior Member Üyelik tarihi: 06 Şubat 2015
Mesajlar: 7,475
| Platonik Ne bilir ki insan ya da neyi paylaşamaz. Aldığı nefesin hesabını veremezken. Dokunsalar ağlayabilirim artık... Kaç kere büyük aşk yaşadın ki sen ya da kaç kere yürekten sevdin bir insanı. Her ayrılığı kalp ölümüyle sonuçlanan ve her ayrıldığında mutlaka acı duyan biri varken. Hele ki, bir de o parçalanan kalplerin içindeysen. Her seferinde, vurdum duymazlıklarla yaşamaya alıştım ben. Ve her seferinde yeniden dirilmeye, tekrar ayakta kalmak için mücadele etmeye çalıştım... Çünkü, sadece karşılıksız yürekten sevendim ben. Kaç sefer büyük aşkın içindeydin ki sen... Yaşanılması kolay ve bir o kadarda heyecan veren... Sonunu hiç düşünmeden yatağa serilen aşklardan değildi benimkisi... Kaç yürek eskittin gerçekten severek. Öyle bir anlık zevk gibi değil... Kaç defa tamir ettin kalbini ellerin titrerken.. Belki de hepsi sahteydi sevgilerin... Hepsi yalan dolandı, ne bilinir... Ne bilinir ki zaten, geçmişten gelen... Gün bugün ve yaşanıyorken, her seferinde birer, beşer, belki de milyonlarca kalpler kırılıyorken. Kim ne bilir ki zaten, aşktan, sevgiden yoksunken... Üç beş günlük aşklardan değildi benimkisi... Bunu biliyorum en azından. Hayatta neye geç kaldıysam ya o anı yaşamak istemişimdir ya da terk etmeyi hiç sevmemişimdir. Neyi kaçırdıysam şu hayatta ya sevmekten nefret etmişimdir ya da tekrar acı çekmekten korktuğum içindir. Kısacası, hayat zaten acısıyla tatlısıyla yaşamak içindir. Ve yine kısacası, her şey kafamızda kurulur, biter. Kimsenin ruhu bile duymadan.. Hele ki bu devirde aşklar ve sevgiler platonikken... |
Bookmarks |
Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |